Od lat każdego dnia czuję, że jestem pielęgniarką i opiekunką, ale przede wszystkim jestem mamą, która bardzo kocha i do utraty tchu walczyć będzie o swoje dziecko!

Basia ma 29 lat, co oznacza, że za nami już prawie trzy dekady codziennej walki. Codziennego wyszarpywania okrutnym chorobom każdego, nawet najmniejszego postępu i kurczowego trzymania się nadziei, że nadejdzie dla nas lepsze jutro.  Od urodzenia córka zmagam się z mózgowym porażeniem dziecięcym i zespołem Westa. Basia nigdy nie rozwijała się jak jej rówieśnicy, jednak nawet przez moment nie zwątpiłam w sens naszej walki... Przecież na szali leży jej życie!

Mijały lata, możliwości się wyczerpywały, a moja, dorosła już, córka wciąż potrzebowała całodobowej opieki. Zrobiłabym dla niej wszystko, jednak tego najważniejszego nie mogę jej obiecać... Na jej choroby nie ma złotego środka, szansę daje nam tylko intensywna rehabilitacja, na którą coraz częściej nas nie stać... Przerwa w leczeniu to dla nas utrata tego, o co walczymy całe lata. Nie mogę na to pozwolić, dlatego proszę - pomóż nam!

Grażyna, mama