Przyjaciel, wolontariusz, kibic...a od tragicznego wypadku 3 stycznia 2014 roku także pacjent, tzw. Śpioch. Tak nazywa się osoby, które nie mogą wybudzić się ze śpiączki farmakologicznej.

Łukasz został potrącony przez samochód w Gdańsku Osowej. Być może droga do szpitala była ostatnimi obrazami, które widział zanim zapadł w śpiączkę. Do szpitala trafił w stanie krytycznym, przez dwa tygodnie toczyła się walka o jego życie. Wypadek uszkodził narządy wewnętrzne, trzeba było usunąć śledzionę. Ucierpiało lewe płuco Łukasza, pękła kość żuchwy i mostek. Nadal ma zewnętrzny stabilizator lewej nogi, ponieważ miał otwarte złamanie goleni. Oddychał za niego respirator, bardzo długo utrzymywał się też obrzęk mózgu.

Najgorszy w skutkach okazał się uraz czaszkowo-mózgowy. Łukasz oddycha już sam, jednak do tej pory nie odzyskał przytomności. Nie potrafi powrócić do życia sprzed wypadku, jednak małymi krokami próbuje. Chociaż cały czas jest w śpiączce, od miesiąca otwiera oczy, ziewa, marszczy nos, kiedy wącha kawę albo swoje perfumy. Potrafi też ścisnąć palec, jeśli się go o to poprosi. Słyszy, chociaż nie potrafi odpowiedzieć - póki co, ponieważ jest nadzieja na całkowity powrót do sprawności.

Łukasz był wolontariuszem w fundacji, sam pomagał innym. A teraz los się zaśmiał i to on potrzebuje pomocy. Każdy z nas mógłby być w jego sytuacji, nie możemy przewidzieć przyszłości. Możemy jednak pomóc Łukaszowi w tworzeniu lepszej przyszłości niż ta na szpitalnym łóżku. Niestety, nie ma kliniki Budzik dla dorosłych, dlatego musimy ją zbudować w naszych sercach, naszymi dobrymi dłońmi podanymi Łukaszowi w tych trudnych chwilach.

Leczenie Łukasza wiąże się z dużymi kosztami. Ale też z nadzieją, że uda się wybudzić Łukasza do życia. W czerwcu skończy 33 lata, przespał już kilka miesięcy, nie pozwólmy, aby spał kolejne lata.