By poczuć wolność na nowych czterech kółkach!

Jestem Ewa, dla niektórych Ewka. Jestem niepełnosprawna, ale samodzielna. Codzienne życie jest dla mnie wyzwaniem, ale już wstając z łóżka wiem, że stawię mu czoła. Dla jednych niemożliwość przemieszczania to wyrok, dla mnie szansa na udowodnienie czegoś sobie i innym.

Jeszcze kilka lat temu moje życie wyglądało zupełnie inaczej. Była przy mnie mama. Razem tworzyłyśmy rzeczywistość. Opowiadałam jej o każdym moim dniu, pracy, marzeniach. Mogłam na nią liczyć w trudnych chwilach. Była zawsze, bez względu na wszystko. I nagle odeszła. Zabrała ją choroba. Nasze wspólne kąty w domu zrobiły się przerażająco puste, a ja zostałam całkiem sama. Rzeczywistość stała się trudniejsza, a ja myślałam, że dla mnie również to koniec.

Jej duch nade mną czuwa, dlatego nie załamałam się całkowicie. Postanowiłam, że stanę się samodzielna. Jeszcze za życia mamy pracowałam, zdobywałam doświadczenie, próbowałam swoich sił w różnych miejscach. Potem nie mogło być inaczej - stanęłam przed wyborem, mogłam trafić do Domu Pomocy Społecznej albo zająć się sobą sama. Wybrałam całkowitą samodzielność. Okazało się, że to nie takie trudne - codzienne czynności nie sprawiały mi kłopotu.

Na drodze dosłownie stanął mi problem. Wózek inwalidzki, którym dotychczas się poruszałam, ma już 8 lat. Coraz częściej się psuje, a jego naprawa staje się nieopłacalna. Najgorsze jest to, że podczas serwisu wózka jestem zupełnie uziemiona, nie mogę wyjść z domu. Nie ruszę się nawet do sklepu. Potrzebuję wózka, który pomoże mi w realizacji codziennych wyzwań, małych i wielkich marzeń. Na co dzień jestem bardzo otwarta, uwielbiam ludzi, kontakty, wymianę myśli, poglądów. Potrzebuję ludzi do życia, podobnie jak powietrza.

Od lat mieszkam w Łodzi, całe życie poruszam się komunikacją miejską, znam doskonale miejsca przyjazne i niedostosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych. Lubię swoje miasto, lubię to życie. Cieszę się nim. Do pełni szczęścia brakuje mi wyłącznie jednego - sprawnego wózka, który umożliwi przemieszczanie, zapewni że w swoich działaniach nie będę zdana na urządzenie, które w każdej chwili może odmówić współpracy. To dla mnie szansa na to, by być aktywną społecznie, by korzystać z możliwości, które stawia przede mną życie. Mieszkam na drugim piętrze w starej kamienicy, wdrapanie się na schody i wychodzenie z domu stanowi dla mnie ogromne wyzwanie. Jednak kiedy wsiadam na wózek mogę ruszyć, gdzie chcę. Wiadomo, krawężniki, podjazdy i schody są sporym utrudnieniem, ale nie przeszkodą nie do pokonania. Mam szczęście, w życiu trafiłam na fantastycznych ludzi - takich, którzy nie boją się niepełnosprawności.

Mogłabym narzekać, że los mnie doświadczył i od zawsze borykam się z chorobą, ale nie jestem takim typem człowieka. Mam swoje cele, które pragnę realizować. Ty potrzebujesz sprawnego ciała, ja sprawnego wózka, który pomoże mi dotrzeć tam, gdzie chce i potrzebuje. Jesteśmy tacy sami. Ty też możesz potrzebować kiedyś pomocy, choć nikomu tego nie życzę. W moim przypadku nawet najmniejsze wsparcie to gwarancja, że pewnym krokiem ruszę w przyszłość. A wysłużony, stary wózek, w końcu uda się na zasłużoną emeryturę.