To, czy będę chodzić, zależy od Ciebie... błagam o pomoc!

"Mamusiu, ja chcę, żeby Pati sama chodziła" – Kilkuletnia Zuzia patrzy na mamę błagalnie. Mamie dziewczynek ściska się wtedy serce. Bo co ma powiedzieć? Że Patrycja mogłaby chodzić, gdyby nie pieniądze, których mają? Że jej dziecko jest skazane na niepełnosprawność, bo kwota za to, aby mogła chodzić, to niemalże równowartość ceny małego mieszkania?

Zuzia jest najlepszą rehabilitantką starszej siostry. Uczy Patrycję słów – czyta na głos wyrazy namalowane na tabliczkach, równie dużych jak ona sama. Kiedy Patrycji się uda powtórzyć bez błędu, klaszcze radośnie w dłonie. Skacze wokół trzykrotnie większej od siebie Patrycji, gdy ta niezdarnie próbuje stawić kilka kroków przy balkoniku. „Pokaż nam, jak chodzisz, Pati, złapię cię!“ – woła. Gdy siostra upada, Zuzka podbiega do niej i wyciąga swoje małe rączki. „Pomogę ci, Pati!“ – przytula się do siostry z całych sił.

2003 rok, wczesny świt. Pani Wiesia, mama dziewczynek, pędzi do szpitala w Łodzi. Nie czuje ruchów noszonej pod sercem córeczki, wie, że coś jest nie tak. Przyjęcie do szpitala, badania i poród... o 16.45 Patrycja Brygida przychodzi na świat. Coś jest nie tak – słyszą rodzice. Uszkodzenie centralnego układu nerwowego, wodogłowie i małogłowie. Może być tak, że córka nie pożyje długo – słowa lekarzy są jak bomby, które rozwalają uporządkowany dotąd świat. Ale Patrycja nie wygląda jak chore dziecko. Śpi ufnie w ramionach mamy. Mało płacze. Jej główka jest może trochę mniejsza, ale wcale nie taka mała. Jest taka normalna, taka jak inne dzieci... Rodzice maja nadzieję, że wszyscy się mylą. Mimo strachu o życie malutkiej, pełni nadziei wracają do domu.

Patrycja wyrasta na pogodne dziecko. Jest jakaś spięta, sztywna. Zaczyna się rehabilitacja. 2005 rok, 1 stycznia, początek Nowego Roku. Pani Wiesia schodzi rano do córki. Patrycja jest bezwładna, leci przez ręce, nie nawiązuje kontaktu. Serce matki rozrywa ból: to ten dzień, w którym obawy się sprawdzają. Ten w którym dziecko umiera. W szpitalu stwierdzają padaczkę. Napad udaje się opanować. Zapoczątkowuje jednak serię innych, które będą nękać Patrycję przez lata.


Metoda Vojty sprawia, że Pati staje się coraz sprawniejsza. Zaczyna obracać się na boki, siadać, raczkować. Pewnego dnia rehabilitantka opowiada im o swoim sukcesie: Jej 2,5 letni pacjent samodzielnie chodzi. Rodzice Patki patrzą na nią zdziwieni: Co to za sukces? Przecież dzieci zaczynają chodzić, kiedy mają  roczek? Teraz już wiedzą, o co chodziło, wiedzą że był to naprawdę wielki sukces tego dziecka - niepełnosprawnego dziecka.

Patrycja nie zaczyna chodzić, choć wydaje się, że to już zaraz. Mija rok, dwa lata, pięć. Chwilami wydaje się, że to już, chwilami udaje jej się zrobić kilka samodzielnych kroków. Potem jednak nie potrafi, upada. Zaczyna dojrzewać, rośnie, jest cięższa, trudniej jej stanąć. Rehabilitacja staje się mniej efektywna. W międzyczasie na świat przychodzi Zuzka. Przy siostrze Patrycja rozkwita. “Patka, potrafisz!” – woła Zuzka, a Patrycja wie, że to prawda. Napady padaczkowe ustają. Dzisiaj pięknie mówi – przy jej wadach rozwojowych lekarze nie dawali jej szans na wypowiedzenie słowa – chodzi do szkoły specjalnej – miała być na zawsze więźniem czterech ścian domu – stawia pierwsze kroki bez kul i balkonika, marząc o spacerze z siostrą. I wtedy pojawia się sposób na spełnienie jej marzenia. Patrycja jedzie na turnus rehabilitacyjny. Specjaliści postanawiają, że ma ćwiczyć na Innowalk – urządzeniu medycznym, będącym symulatorem chodu. Pionizuję Patrycję, obciąża nogi tak jak przy chodzeniu, uczy ciało stawiania kroków. Wykształcenie odpowiednich nawyków sprawia, że po długotrwałych ćwiczeniach chodzenie również bez pomocy urządzenia staje się naturalne. Po intensywnych ćwiczeniach na turnusie Patrycja wyprostowuje się, zaczyna sprawniej się poruszać, ma większą lekkość ruchów. Po zejściu z Innowalk robi kilka samodzielnych kroków, bez niczyjej pomocy. Jej krzyk szczęścia słyszy chyba cała miejscowość.

Aby jednak Patrycja mogła chodzić, potrzebne są ćwiczenia wykonywane codziennie. Domowa wersja Innowalk, na której mogłaby ćwiczyć dziewczynka, to jednak koszt ponad 100 tysięcy złotych. To cena za sprawność Patrycji. Za to, żeby kiedyś mogła wyjść na spacer, trzymając Zuzkę za rękę. Żeby mogła ganiać za siostrą po schodach.

Zuzka ostatnio miała zrobić ostatnio pracę  na temat swojej ulubionej postaci. Mama była pewna, że narysuje Elsę albo Myszkę Minni. Namalowała Patrycję. Wierzy, że znajdą się ludzie, dzięki którym Pati będzie mogła chodzić.