Od sierpnia nie wychodzę z domu

Dzieciństwo ma ogromny wpływ na to, jakimi dorosłymi jesteśmy. U jednych ślady dzieciństwa są jak bransoletki, które rodzice dali na szczęście, u innych jak kajdany, których nie można zdjąć, a przy każdym niepowodzeniu wraca ich nieznośny dźwięk. Karolina ma 32 lata i  zawzięła się, żeby wszystkie złe chwile z dzieciństwa nie stanęły na drodze jej szczęścia. Teraz na tej drodze potrzebuje dobrego człowieka, który zrozumie i pomoże.

Karolina od dziecka jest osobą otyłą. Stopień niepełnosprawności wpisany w dokumentach nie był tak dużym powodem do dokuczania i wyśmiewania przez dzieci w szkole, jak właśnie otyłość. Codziennie słuchała drwin, które drążyły jak kropla cierpienie, z którego ranami musiała poradzić sobie w dorosłym życiu. W domu, który powinien być przystanią bezpieczeństwa, też nie znajdowała potrzebnej akceptacji. Zamiast uciekać w ramiona najważniejszych dorosłych w swoim życiu, jako 17-latka musiała któregoś dnia uciec od nich, żeby kolejny raz nie pozwolić na pokazywanie, kto jest silniejszy. Ona nie miała szans – zawsze była tą słabszą. Ucieczka skończyła się upadkiem z pierwszego piętra – do złamanej duszy doszło złamanie kręgosłupa w odcinku lędźwiowym – teraz bolało nie tylko psychicznie, ale też fizycznie.

Ból po wypadku nie minął, jednak leczenie i rehabilitacja przyniosły efekty, Karolina normalnie chodziła. Na bagnistej ziemi dzieciństwa zdołała wybudować coś najważniejszego w życiu, o czym zawsze marzyła – kochającą rodzinę. Ma wspaniałego męża, dwóch synów i roczną córeczkę. Swoje dzieci wychowuje tak, żeby zawsze znalazły w niej przyjaciela, schronienie przed całym złem tego świata. Sama tego nie otrzymała, jednak cały swój ból i smutek potraktowała jako nauczyciela, który radzi jej, do czego żaden rodzic nie powinien odważyć się wobec dziecka.

- W 2010 roku urodzeniu drugiego dziecka kręgosłup zaczął mi bardziej dokuczać, miałam problemy ze staniem i chodzeniem. -  wspomina Karolina. -Z czasem zaczęłam odczuwać ogromne dolegliwości bólowe. Przy codziennych obowiązkach ból był nie do opisania, a całe ciało trzęsło się. Po badaniu rezonansu okazało się, że mam obustronny ucisk na nerw i dlatego nie mogę chodzić oraz stać, a kręgosłup jest w fatalnym stanie - miałam złamane i źle zrośnięte kręgi.  Gdy zapytałam lekarza o możliwość operacji, usłyszałam, że nie wiadomo, czy znajdzie się jakiś lekarz, który podejmie się tak skomplikowanej operacji na kręgosłupie. Załamałam się. Nie mogłam chodzić, nie mogłam stać. Wszystkie obowiązki związane z prowadzeniem domu spadły na męża, a ja nawet nie mogłam opuścić mieszkania. Ostatecznie zakończyło się to dla mnie depresją i leczeniem na oddziale psychiatrycznym. Tam uświadomiłam sobie, że ludzie często mają większe problemy od moich, pozwoliło mi to dojść do siebie. Do dziś leczę się psychiatrycznie.

Musiałam wziąć się w garść i nauczyć się z tym żyć. Mąż zrezygnował z pracy by zająć się domem i dziećmi. Obawiałam się, czy nasze małżeństwo przetrwa... Różne myśli krążyły mi po głowie. Taki stan utrzymywał się przez 4 lata. Nie wychodziłam z domu, nie widywałam się z ludźmi. W 2013 roku otrzymałam od NFZ i PCPR manualny wózek inwalidzki i mogłam wreszcie wyjść z mężem na spacer. Zdarzało się, że komentarze ludzi na ulicach bolały – jakbym przeniosła się w czasie do szkolnych lat, kiedy dokuczały mi inne dzieci. Dzieci stały sie dorosłymi, ale ból, jaki sprawiają, jest taki sam.

Kwiecień 2015 – na świat przyszła Alicja, oczko w głowie całej rodziny. Karolina nie może jednak wyjść z Alą na spacer, ponieważ aby ona mogła pchać wózek Alicji, ktoś musi pchać wózek Karoliny. Jej marzeniem jest wózek elektryczny – używany, ponieważ jest 3 razy tańszy niż nowy. A Karolina nie musi mieć nowego, chodzi jej tylko o to, żeby mogła wyjść na zewnątrz. Ostatni raz na powietrzu była w sierpniu... Mijają miesiące, a ona nadal siedzi w czterech ścianach. Lekarze odwiedzają ją w domu, także kardiolog, ponieważ Karolina zaczęła chorować na serce. To też wymaga stałego podawania dodatkowych leków, a rodzina utrzymuje się tylko z zasiłku pielęgnacyjnego i na dzieci oraz renty męża.

To, co najważniejsze w życiu, Karolina ma – rodzinę. Uwierzyła, że może sięgnąć po szczęście, nie pozwoliła zdeptać siebie śladom z dzieciństwa. Może już czas na kolejny krok – wyjść do ludzi, mimo że widzi w wielu z nich dawne dzieci, które sprawiły jej wiele bólu. Ten wózek to dla Karoliny także nadzieja, że pomiędzy tych ludzi będzie wjeżdżać na sprzęcie podarowanym z rąk osób wrażliwych, które nie skazują spojrzeniem czy złym słowem za wygląd.