Doskonale wiem, jak wygląda życie zdrowego człowieka i jak to jest, gdy zdrowie się straci. Nagłe zapalenie trzustki, operacja i cukrzyca, która zmieniła całe moje życie. Nie stać mnie na pompę insulinową, która jest dla mnie jedyną gwarancją, że przeżyję noc… Nie chcę tak dalej żyć! Proszę, pomóż mi.
Ból. Nagły, palący, przeszywający na wskroś. Wiedziałem, że dzieje się coś złego. Nigdy w życiu tak się nie czułem. Należałem do osób, które cieszyły się doskonałym zdrowiem. W szpitalu praktycznie od razu trafiłem na stół operacyjny. Zapalenie trzustki było już tak ostre, że lekarze ratowali mi życie. Musieli usunąć ogon trzustki i śledzionę. Dopiero gdy się wybudziłem dotarło do mnie, jak cienka granica dzieliła mnie od śmierci. Wychodząc ze szpitala o własnych siłach, byłem najszczęśliwszy na świecie. Nie wiedziałem wtedy jeszcze, że za kilka miesięcy przyjdzie mi ponownie walczyć o życie.
Miesiąc po operacji zacząłem być ciągle niewyspany. Czułem się częściej zmęczony, nawet przy niewielkim wysiłku pociłem się jak mysz. Drżące ręce uspokajały się dopiero, kiedy zjadłem coś słodkiego. Nie mogłem normalnie pracować, szczególnie że pracę miałem zmianową. Diabetolog nie miał wątpliwości, że mam cukrzycę. Byłem w szoku. Zawsze myślałem, że cukrzycę mają ludzie otyli albo to choroba wrodzona, więc skąd u mnie choroba? Okazało się, że usunięcie ogona trzustki zaburzyło wytwarzanie odpowiedniej ilości insuliny. Nie mogłem wrócić do pracy. Praca zmianowa powodowała, że cukier mi skakał jak szalony. Nie byłem w stanie go unormować. Przyznano mi świadczenie rehabilitacyjne, a teraz jestem na rencie. Normalne życie było już tylko przeszłością. Moim przyjacielem stał się glukometr - muszę badać cukier kilkadziesiąt razy na dobę.
Początkowo krępowałem się wyciągać glukometr w tramwaju czy kawiarni. Ludzie czasami nadal dziwnie na mnie patrzą, kiedy badam cukier lub wstrzykuję dawkę insuliny. Wiem jednak, że bez tego mogę nie przeżyć. Najgorzej jest w nocy. Mieszkam sam i często budzę się, czując, że spada mi cukier. Kładąc się spać, zastanawiam się, czy rano się obudzę. Nagły spadek cukru może sprawić, że nie będę w stanie zadzwonić po pomoc. Po prostu odejdę… Moim jedynym wybawieniem jest pompa insulinowa, która cały czas monitoruje poziom cukru we krwi. Najgorsze jest to, że taka pompa jest refundowana przez NFZ tylko osobom do 26 roku życia. A potem, człowieku radź sobie sam. Będąc na rencie, nigdy nie uda mi się zebrać tylu pieniędzy, aby kupić sobie pompę.
Najgorszy jest strach. Strach, który towarzyszy mi codziennie. Co z tego, że znajomi mają klucze od mojego mieszkania - mogę nie zdążyć do nich zadzwonić. W bloku mam samych starszych sąsiadów, którzy nie będą wiedzieli, jak mi pomóc. Pompa to nie jest moja zachcianka, żeby wygodnie żyć - to szansa, żeby w ogóle żyć. Potrzebuję Twojej pomocy.
Marcin
