Kubuś to drobny chłopiec o błękitnych oczach, jasnej czuprynie i długich rzęsach. Patrząc na zdjęcia nie widać, że nie jest zdrowym dzieckiem. Niestety, rzeczywistość jest inna.


Chłopiec od urodzenia rozwijał się zbyt wolno. Rodzice od samego początku szukali przyczyny, jednak chodzenie od specjalisty do specjalisty nie przyniosło żadnych rozwiązań – lekarze mówili, że po prostu takie jest tempo rozwoju Kuby, że nie ma się czym przejmować. A Kubuś w wieku 3 lat nie mówił, prawie nie reagował na swoje imię, jakby żył w szklanej bańce, nie wykonywał poleceń i do tego bardzo często, bez powodu, głośno piszczał i zawodził.  Niepokój nie opuszczał serca mamy. Wyobraź sobie sytuację, w której coś jest Twojemu dziecku, a Ty, choć chcesz mu pomóc, nie masz pojęcia jak… Widzisz, że coś mu dolega, ale wszyscy rozkładają ręce. Jedyne, co możesz zrobić, to tylko przy nim być.





Gdy Kuba miał 3 lata wreszcie jeden ze specjalistów zaryzykował diagnozę: epilepsja. To słowo brzmiało jak przekleństwo, ale i jak światło w tunelu – w końcu było wiadomo, jak leczyć Kubę. Ataki epilepsji nie przypominały napadów znanych z filmów, nie było drgawek, konwulsji, rzucania się na ziemię; u Kuby trwały one kilka sekund, jednak powtarzały się bardzo często. Kuba wyglądał wtedy, jakby się nad czymś zastanawiał, „wyłączał się” na działanie bodźców zewnętrznych – okazało się, że w tych krótkich momentach jego mózg nie pracował. Późna diagnoza i liczne, niewykryte ataki mocno zahamowały rozwój chłopca. Skutki odczuwalne są do dziś. Żeby te braki nadrobić, siły musiało połączyć ze sobą wielu specjalistów - od najmłodszych lat Kuba jest więc pod opieką kilku neurologów, psychiatry, pedagogów, logopedy oraz różnych terapeutów. Na dzień dzisiejszy diagnoza to opóźniony rozwój psychoruchowy, opóźnienie mowy, niezgrabność ruchowa, wiotkość mięśni, nadpobudliwość psychoruchowa. Chłopcu zdarzają się napady agresji, lekarze nie potrafią powiedzieć, dlaczego. Kuba potrzebuje też wieloaspektowej rehabilitacji i stymulacji rozwoju.


Wszystkie rehabilitacje (biofeedback, rehabilitacja ruchowa, hipoterapia, zajęcia z logopedą i inne) przez te wszystkie lata wspomagały rozwój Kuby, jednak dopiero po jednej mama chłopca zauważyła diametralną zmianę. To terapia w wodzie. Aquaterapia. To dzięki niej Kuba się wyciszył, zmniejszyły się przejawy agresji, nadpobudliwości, rozwinęła się jego umiejętność komunikacji z otoczeniem. Poprawiła się też koordynacja ruchowa – Kuba jest sprawniejszy, lepiej się rusza.  To wszystko pozwala mu lepiej funkcjonować oraz lepiej adaptować się w społeczeństwie – jest bardziej samodzielny, ale też spokojniejszy, grzeczniejszy, lepszy dla mamy, kolegów, terapeutów.





Mama chłopca zbiera pieniądze na turnus rehabilitacyjny z aquaterapią. Jest przekonana, źe w przypadku jej syna to najlepsza forma terapii – w wodzie Kuba czuje się jak w swoim żywiole. Woda go uspokaja, pozwala się wyciszyć, poprawia jego rozwój. W programie turnusu są również zajęcia ze stymulacji polisensorycznej oraz zajęcia z psychologiem. Kuba wychowuje się tylko z mamą, dlatego zebranie takiej sumy jest dla niej bardzo trudne. Proszą więc o pomoc w wysłaniu malca na turnus co pozwoli na wspomożenie jego rozwoju, a w przyszłości da mu może szansę na samodzielne życie.