Budziliśmy się z jej biciem serca, gdy tylko je usłyszeliśmy i przy jej biciu serca zasypialiśmy, odliczając dni do jej przyjścia na świat. Chociaż tego serca było tylko pół, biło jak najmocniej, ze wszystkich sił. Nasza mała dzielna córeczka, od początku chciała nam pokazać, jaka jest silna. Nie musiała, nigdy byśmy z niej nie zrezygnowali, nigdy byśmy nie poddali się w walce o jej życie.

Ala przyszła na świat w niemieckiej klinice. Pierwsze trzy noce tata Aluni spędził przy jej łóżeczku, jakby zapominając, że człowiekowi do życia potrzebny jest sen. Patrzył na córeczkę, ani na chwilę nie oderwał wzroku, jakby bał się, że gdy zamknie oczy, to szczęście zniknie… Nie znikło, ani w pierwszych dniach, ani podczas operacji, która odbyła się 2 tygodnie później. Alicja żyje dzięki wielu osobom, którzy pozwolili jej sercu dalej bić. Będziemy Wam wdzięczni za to do końca życia.

Prawej komory serca nie można doszyć, żeby było całe. Na szczęście to, o czym nie śniło się lekarzom lata temu, teraz jest możliwe - dzieci bez połowy serca mogą żyć. Kardiochirurdzy potrafią zoperować małe serduszka tak, żeby działały jak zdrowe. Drugą operację Ala też już ma za sobą (wrzesień 2015), też wykonaną cudownymi rękami lekarzy w Munster, ale też rękami ludzi, którzy z całych sił chcieli wysłać Alę na tę operację. Ponownie dostaliśmy coś bardzo cennego… czas, tym razem dostaliśmy go więcej, bo półtorej roku. Do trzeciej operacji, ostatniej.

Każdy rodzic czeka na pierwsze słowo, pierwsze kroczki. Doczekaliśmy się i my. Alunia zaczęła mówić, chodzić i dokazywać, jak inne dzieci. Ma swoje zdanie i humory, jak każda dziewczynka bawi się lalkami i mówi, że jest ich mamą. Uwielbia książeczki, a najbardziej te, gdzie występuje jej ukochana biedronka. Znajdzie ją wszędzie, nawet tą najmniejszą, żadna nie umknie jej uwadze i wszędzie musi ją mieć :) Dni mijały nam bardzo szybko, a każdy przynosił coś nowego, coś wyjątkowego. Świętowaliśmy jej pierwsze urodziny, a przecież miało jej z nami nie być. Z każdym dniem Alunia stawała się coraz bardziej „dorosła”, niestety, jej dorosłość pokazywała coś, o czym staraliśmy się, na co dzień nie myśleć. Sine usta i paluszki, zimne rączki i stópki z każdym dniem przypominają, iż czas „normalnego” życia się kończy, że nadszedł czas na kolejną operację, bez której Alunia nie będzie mogła żyć... 

Alunia chodzi, ale bardzo się męczy, ciągle musimy wymyślać jej jakieś zajęcia, żeby tylko dużo nie chodziła, bo serduszko tego nie wytrzymuje, męczy się, a wtedy usta staja się sine a oddech płytki i szybki. Dostaliśmy już termin 3 operacji.  16 czerwca 2016 roku Ala ma przejść, mamy nadzieję ostatnią już, operację. Czerwiec jest dla nas miesiącem szczególnym, to właśnie w czerwcu serduszko Aluni zaczęło bić, jeszcze wtedy zupełnie nieświadome tego, że będzie musiało tak walczyć…walczyć, by żyć. Wierzymy, że i tym razem tę ostatnią walkę wygra, a my będziemy obchodzić jej urodzinki ponownie w czerwcu. Będziemy świętować nowe lepsze życie, bez codziennego strachu o każdy oddech i bicie serca.

Byliście już dwa razy z nami - to dzięki Wam Ala przyszła na świat i świętowała swoje pierwsze, a niedługo będzie świętowała drugie urodziny. Stoczyła już dwie walki o życie i walki te wygrała. Teraz prosimy Was, żebyście byli z nami podczas tej trzeciej - ostatniej i najtrudniejszej walki o życie i uratowali nasze dziecko. Sami nie damy rady, koszt trzeciej operacji to 36 500 euro.  Część tej kwoty już mamy, ale wciąż jeszcze wiele nam brakuje. Prosimy Was, nie zostawiajcie nas teraz, gdy za tymi zakrętami widać już prostą drogę do uratowania serca naszej córeczki.

Alicja Tomaszewska