Proszę, podaruj mojemu dziecku szansę na samodzielność

O tym, że Staszek ma autyzm, dowiedziałam się, kiedy skończył 5 lat, ale tak naprawdę wiedziałam, że nie funkcjonuje prawidłowo, już kiedy miał 3 lata. Zamknął się w sobie, zamilkł, oddalał się ode mnie. Chodziliśmy na terapię integracji sensorycznej, biofeedbacku, masaże, refleksoterapię. Jeździłam z synem do osteopaty we Wrocławiu. Spędziliśmy wiele godzin u pedagoga specjalnego i neurologopedy.

Dzięki pracy, Staszek potrafi zagrać na pianinie, jeździ na łyżwach, rowerze, rolkach, nartach, wspólnie pobiegliśmy w biegu na 5 kilometrów. Istnieją jednak czynności, z którymi Staszek sobie nie radzi. Okres dojrzewania jest dla nas bardzo trudny. Pojawiły się ataki nerwowości. Najgorsza jest samotność i brak kolegów. Stanisław, jak większość dzieci z autyzmem, nie lubi zmian. Stereotypie i czynności powtarzające, stanowią reakcję obronną, dają poczucie kontroli nad otoczeniem.

Coś, co zdrowemu dziecku przychodzi naturalnie, dla Staszka jest wyzwaniem. Do tej pory udawało mi się opłacać turnusy i zajęcia Staszka z własnych środków. Obecnie jest mi trudno. Zaprzestanie lub przerwanie terapii oznacza nie tylko zatrzymanie rozwoju, ale także utratę wywalczonych efektów. Proszę, pomóżcie – podarujcie mojemu dziecku szansę na samodzielność. Przed nami turnusy rehabilitacyjne – pierwszy już 23 lipca!