Uratuj mnie przed wózkiem

Życie Kasi od 24 lat mierzone jest w centymetrach. Urodziła się z chorobą – artrogrypozą, przez którą jej nogi miały różną długość. Każda bolesna operacja miała pozwolić, żeby tych centymetrów różnicy było coraz mniej – nie ze względów kosmetycznych – pogłębianie się wady spowodowane nic-nie-robieniem prowadziło i nadal nieuchronnie prowadzi do jednego – życia kilka centymetrów nad ziemią, na wózku inwalidzkim.

Artrogrypoza nie zaatakowała na szczęście wszystkich stawów, objęła tylko staw kolanowy. Zwichnięcie stawów biodrowych udało się naprawić dzięki operacjom, gdy Kasia była jeszcze malutka. Gdy inne dzieci już biegały, ona dzielnie znosiła ból, szpitalną rzeczywistość i gipsy – nawet nie pamięta, ile ich już miała. Ale dzięki temu wszystkiemu mogła postawić pierwsze samodzielne kroki, mimo że niezdarne, ponieważ nóżki różniły się długością, a kolano zaatakowane przez artrogrypozę nie prostowało się. Kasia pamięta, że gdy była mała i pierwszy raz spytała, dlaczego ona chodzi do przedszkola w gipsach i ortezach, a inne dzieci mają zdrowe nóżki, rodzice powiedzieli: „Bóg tak chciał”. Nie rozumiała, ale okres buntu przyszedł o wiele później. Kilka lat po tym, gdy kolejny raz nie udało się zrekonstruować stawu kolanowego.

Gdy Kasia miała 14 lat, założono jej aparat Lizarowa, w którym chodziła przez kolejne 10 miesięcy. Podobny sprzęt miał Forrest Gump, tylko on pewnego dnia zaczął biec, a aparat rozpadł się pod siłą naprawionych nóg. To, co możliwe w filmie, w prawdziwym świecie rzadko się zdarza. 9 centrymetrów – o tyle udało się wydłużyć kość udową Kasi dzięki aparatowi. Jednak coś za coś – przez założenie zewnętrznego stabilizatora na staw kolanowy, chrząstka uległa znacznemu zniszczeniu, co powoduje ogromny ból oraz całkowicie uniemożliwia zgięcie kolana.

Dwa lata temu leczenie Kasi zakończyło się. Pozostało jedno jedyne rozwiązanie, które chociaż bezpłatne i wykonywane w Polsce, dla Kasi nie jest ratunkiem, ale dramatem – całkowite usztywnienie stawu kolanowego. Wtedy nie mogłaby zgiąć nogi w kolanie, a perspektywa wózka inwalidzkiego nie zniknie. Kasia nie chce takiej przyszłości. Do tej pory choroba mimo że zaatakowała jej ciało, ukształtowała też jej charakter – uparty i wytrwały w dążeniu do celów. Dzięki temu Kasia rozpoczęła studia dzienne na jednej z najlepszych uczelni w kraju – studiuje finanse na SGH w Warszawie. Aby pokazać różnicę między długością nóg, pod prawą stopę podkłada grubą 7-centymetrową książkę – wtedy są równe. Gdy dowiedziała się, że nie ma dla niej innego ratunku niż usztywnienie stawu, zaczęła szukać po świecie. Trafiła na artykuł o dr Paley z USA. Bez chwili namysłu wysłała swoją dokumentację. Wstępna kwalifikacja, potem konsultacja w Austrii – upór Kasi się opłacił, dr Paley jest w stanie zrekonstruować staw tak, żeby kolano mogło się zginać.

Po kwalifikacji do zabiegu w USA, przyszłość Kasi zmieniła jednostkę miary – z centymetrów na dolary. Kosztorys na 200.000 zł to była odległość nie do pokonania. Kasia wiedziała, że jej rodzice nie są w stanie zdobyć takiej kwoty. Znowu się uparła i przez 5 miesięcy dostarczała do NFZ wszystkie potrzebne dokumenty, żeby w końcu w maju 2015 roku otrzymać decyzję o refundacji operacji w USA. 9 września 2015 miała wylecieć, żeby spełnić swój amerykański sen. Samolot poleciał, ale bez Kasi… NFZ pokrył koszty operacji, ale nie koszty przelotów i pobytu – to Kasia musi pokryć sama. Studentka nie ma takich pieniędzy, żeby móc przebywać na leczeniu w USA przez 4 miesiące. Dopiero po powrocie czeka ją obrona i szukanie pracy. Jeśli poleci… Kolejny termin rozpoczęcia leczenia jest wyznaczony na 20 stycznia 2016 roku.

Kasia ma 24 lata i nigdy nie jeździła na rowerze, nigdy nie tańczyła, za to ból zna pod każdą możliwą postacią. Upadki spowodowane chorobą nie bolą tak bardzo jak upadki w drodze po ratunek, po ocalenie przed niepełnosprawnością i wózkiem inwalidzkim. Aby móc skorzystać z szansy, którą daje jej leczenie w USA, z wygranej na loterii, jaką jest refundacja z NFZ, Kasia potrzebuje pomocy w zebraniu środków potrzebnych na wyjazd. Bez tego kolejny samolot poleci bez niej, a ona będzie nadal cierpieć – fizycznie przez chorobę i psychicznie – przez utraconą szansę na leczenie.