Przez cukrzycę straciłem nogę! Proszę, podaruj mi samodzielność!

Kiedyś pełniłem służbę jako zawodowy strażak. Całe życie poświęciłem ratowaniu ludzi, pomaganiu. Dziś jestem osobą z niepełnosprawnością. Choroba zabrała mi wszystko, co kochałem... 

Od ponad 15 lat zmagam się z cukrzycą typu 2. To cukrzyca insulinoniezależna – z powikłaniami w zakresie krążenia obwodowego. Dodatkowo lekarze zdiagnozowali u mnie nadciśnienie tętnicze i niewydolność serca. Codzienność to ciągła walka – tym trudniejsza, bo jestem osobą zależną od innych.

Jednym z najniebezpieczniejszych powikłań cukrzycy jest zespół stopy cukrzycowej. Od ponad sześciu lat stan moich stóp stopniowo się pogarsza. Odbyłem wiele konsultacji lekarskich, przeszedłem mnóstwo zabiegów i operacji.

Podczas częstych hospitalizacji lekarze zdiagnozowali: owrzodzenie kończyny dolnej, ropne zapalenie skóry, ostra martwica palca i kości śródstopia, ostre zapalenie skóry i tkanki podskórnej podudzia. 

Najpierw amputowano mi palce i przednią część stopy. Myślałem, że gorzej już nie będzie. Los jednak ze mnie zadrwił, a koszmar się spełnił. W kwietniu 2025 roku lekarze podjęli decyzję o amputacji nogi na poziomie lewego podudzia, 

Od tamtej pory codziennie zmagam się ze stałym, potwornym bólem oraz ograniczoną mobilnością. To jednak nie koniec. Dziś wiem, że grozi mi także amputacja prawej stopy.  

Leczenie, konsultacje lekarskie oraz rehabilitacja pochłaniają ogrom pieniędzy. To jednak nic w porównaniu z kosztem protezy modularnej podudzia. Mój stan zdrowia nie pozwala mi pracować. Schorzenia ograniczają funkcjonowanie. Jestem skazany na pomoc drugiej osoby. 

Moim największym marzeniem jest powrót do samodzielności, uwolnienie się od zależności innych osób. Codziennie myślę o tym, ile bym dał, by móc znów chodzić. By pójść na spacer, poruszać się bez pomocy osób trzecich.

Całe życie poświęciłem pomaganiu innym. Dziś to ja potrzebuję pomocy. Wierzę, że dobro, które przez całe życie puszczałem w świat, wróci do mnie ze zdwojoną siłą. Wierzę w ludzkie serca i chęć niesienia pomocy. Proszę, podaruj mi choć cień nadziei na samodzielność, na dobre życie!

Darek