Miałam zostać weterynarzem, a zostałam pacjentką onkologii... Błagam Cię - mam 18 lat, ja chcę żyć❗️

Jestem Daria, mam 18 lat i diagnozę, która brzmi jak wyrok - chłoniak Hodgkina. Nowotwór... W jednej chwili moje życie się zatrzymało. Zamiast uczelni jest szpital, zamiast marzeń – strach. Miesiąc temu miałam osiemnastkę... Nie było przyjęcia, była samotność w szpitalnej salki. Nie sądziłam, że zaczynając dorosłe życie, będę myśleć o śmierci. Boję się, że nie zdążę. Że nie przeżyję... Mimo bólu, mimo łez chcę prosić o pomoc, bo wciąż wierzę, że to jeszcze nie koniec...

Jeszcze niedawno wszystko w moim życiu miało sens... Dostałam się na wymarzoną weterynarię. Spełniałam swoje marzenie, by ratować zwierzęta. Kocham je od dziecka. Każdego dnia z radością uczyłam się, jak im pomagać, jak leczyć, jak rozumieć ich ból… Nigdy nie pomyślałabym, że tak szybko sama będę potrzebować ratunku. Że zamiast uczyć się, jak być weterynarzem, będę musiała nauczyć się walczyć o życie...

Diagnoza spadła na mnie zupełnie niespodziewanie. Przed rozpoczęciem praktyk uczelnia kazała nam zrobić kilka rutynowych badań... Czy spodziewałam się, że na którymś z nich wyjdzie coś złego? Absolutnie nie. Na badaniu RTG wyszła jednak ciemna plama w odcinku piersiowym. Kiedy jako jedyna z grupy dostałam informację o zaleceniu pilnej konsultacji lekarskiej, martwiłam się, że zacznę później praktyki niż koleżanki i koledzy. Nie sądziłam, że za chwilę będzie to najmniejszym z moich zmartwień...

Po biopsji, którą kazał zrobić mi lekarz, mój świat się zatrzymał. Chłoniak Hodgkina. Nowotwór. Słowo, którego nikt nie chce usłyszeć, zwłaszcza w wieku 18 lat. Od tego momentu rozpoczęła się moja walka z chorobą. 

Gdy zaczęłam chemioterapię, zrozumiałam, że trwa prawdziwa walka z potworem — odbierała siły, włosy, nadzieję… ale nigdy nie zabrała mojego marzenia: wrócić do życia, do szkoły, do ludzi, do zwierząt. Próbowałam uczyć się zdalnie, ale całymi dniami wymiotowałam i nie miałam siły wstać z łóżka... Musiałam przerwać naukę i wziąć urlop dziekański... Zostawić wszystko, co tak bardzo kocham. To był jeden z najtrudniejszych momentów. Kolejnym było powiedzenie o chorobie rodzinie... Mam kochających rodziców i młodszego brata, jesteśmy ze sobą bardzo blisko. Płaczu mojej mamy, która w jednej sekundzie rozsypała się na kawałki, nie zapomnę chyba nigdy...

Niestety leczenie standardowe nie przyniosło oczekiwanych efektów. Musiałam przejść dodatkowo 4 cykle wysokodawkowej chemioterapii. Ryzyko nawrotu jest, niestety, wciąż ogromne, przez odporność choroby na standardowe leczenie. Lekarze mówią, że potrzebuję przeszczepu szpiku. To jedyna szansa, by zatrzymać chorobę, zanim wróci silniejsza. Niestety w Mołdawii, skąd pochodzę, jest to niemożliwe...

W Izraelu mogą mi pomóc — tam czeka nadzieja, której tak bardzo się trzymam... Niestety koszty leczenia są gigantyczne. Mojej rodziny nie stać na opłacenie leczenia. Mama zrezygnowała z pracy, aby być cały czas przy mnie. Jest nam naprawdę ciężko... Tata stara się utrzymać rodzinę i dać nam wszystkim siłę, ale starcza jedynie na rachunki i jedzenie. Bez pomocy po prostu nie mam szans...

Nie wiem, co przyniesie jutro, ale wiem jedno — chcę żyć. Chcę wrócić do mojego marzenia. Chcę być najlepszym lekarzem dla zwierząt i pomagać tym, którzy nie mogą sami poprosić o pomoc. Aby jednak tak się stało, muszę żyć...

Proszę Cię z całego serca, pomóż mi wrócić do życia, do zdrowia.

Daria