By móc powiedzieć to, co do tej pory nie zostało wypowiedziane... Pomagamy Jagódce!

Czy kiedykolwiek będzie mi dane porozmawiać z nią? Czy jeszcze kiedyś będziemy w stanie komunikować się bez przeszkód? Czy Jagódce będzie dane tak, jak innym dzieciom pójść do szkoły, by przeżywać tam zwyczajne dziecięce przygody...? Od momentu poznania diagnozy gdzieś tam w środku czuję nieustanny strach, jak będzie wyglądać jej przyszłość, skoro już teraz jest nam tak ciężko... 

Jagódka ma 5 lat, jednak nie rozwija się tak, jak inne, zdrowe dzieci w jej wieku. U córeczki zdiagnozowano afazje mowy. To specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka. Mimo że córka słyszy i rozumie polecenia, ma problem z nabywaniem i rozumieniem mowy. Czasem pęka mi serce. Staram się nie myśleć o tym, jak Jagódka poradzi sobie, kiedy mnie już zabraknie, jednak często myśli te są silniejsze ode mnie. Dopada mnie strach, nad którym trudno zapanować, bo kto będzie w stanie zrozumieć ją, bez mowy, lepiej niż ja...

Zdaję sobie sprawę z tego, że trzeba działać szybko. Im córeczka jest młodsza, tym większa szansa, że terapie przyniosą oczekiwany skutek. Jako jej mama, jak nikt wierzę w to, że będzie dobrze, jednak by tak się stało, potrzebujemy Waszego wsparcia. Jagódka wymaga ciągłej terapii logopedycznej i psychologicznej ze względu na duży problem z mową. 

Moim największym marzeniem jest, by Jagódka mogła wyjechać na turnus rehabilitacyjny, który pozwoli jej nauczyć się mówić, nauczyć komunikować na tyle skutecznie, by kontakt z innymi ludźmi nie stanowił dla niej problemu. Koszt turnusu mnie przeraża, stąd moja prośba do Was, ludzi o wielkich sercach, ludzi, którzy wiedzą, co to znaczy bezinteresowana pomoc... Proszę, wesprzyj nas!

Dorota - mama Jagody