Gdy serce nie ma już sił... Ratujemy Kamila!

Kochani,
chcielibyśmy jeszcze raz podziękować za Wasze ogromne Serce. Za to, że dzięki Wam Kamil miał szansę pojechać do Munster po lepsze życie. Życzyliście nam powodzenia, trzymaliście kciuki, modliliście się. Wszystko to zostało spełnione. 2 lipca zostaliśmy przyjęci na oddział. Kamil przeszedł szereg badań przed cewnikowaniem. 3 lipca mieliśmy ten tak bardzo wymarzony oczekiwany dzień pełen nadziei, ale również lekkiej obawy czy wszystko się uda, czy można poszerzyć tętnice.

Staraliśmy się nie myśleć o tym, że w Polsce zabieg ten się nie powiódł. Około godziny 8 Kamil został zabrany na zabieg. Mogłam z nim zostać, dopóki nie zaśnie. Reszta była w ręku Boga i lekarzy. Wspaniałych zresztą lekarzy z doktorem Felixem na czele, któremu chylimy czoła. Każda odliczona godzina wskazywała i dawała mi nadzieję na to, że może nie jest tak źle, może się uda. Po godzinie 12 anestezjolodzy przywieźli Kamila z powrotem na kardiologię.

Bałam się tego, co powiedzą, ale jednocześnie nie mogłam się doczekać informacji. W oczach pojawiły się łzy, ale to nie były łzy rozpaczy tylko SZCZĘŚCIA! Zabieg został przeprowadzony pomyślnie! Wspaniali lekarze, oddani sercem dla dzieci! I wielka ulga! Do końca moich dni będę im za to wdzięczna, nigdy razem z Kamilem nie zapomnimy tego, co dla nas zrobili. Pojechaliśmy po to, żeby wstawić stent do tętnicy a okazało się, że zrobili wszystko kompleksowo, co należało. Poszerzone zwężenie lewej tętnicy płucnej przez balonikowanie wraz z całą tętnicą, wstawiony stent na łuku aorty oraz udrożniona i poszerzona żyła główna w lewej nodze.

4 lipca po południu zostaliśmy wypisani z Klinki. Zastanawiałam się tylko jak to możliwe, że u nas w kraju nie było to możliwe, a w Munster tyle dobrego zostało wykonane. Choć wiemy, że pewnie kiedyś będziemy musieli tam wrócić, żeby poszerzyć stent (bo wiadomo - Kamil rośnie). Ale dzisiaj cieszymy się z tego, co jest.

Dziękujemy wam za to, że nas wspieraliście i to dzięki Wam mogliśmy tam pojechać. Bez Was by tego nie było. Dziękujemy wspaniałym, ciepłym, serdecznym lekarzom, którzy chcą pomagać polskim dzieciom. Zawsze będziemy wdzięczni i chylimy czoła: Profesor Malec, dr Felix, doc. Januszewska i asystent Konrad Wiśniewski oraz pozostały personel przesympatycznych lekarzy i pielęgniarek. Kamil mówi, że po raz kolejny się narodził.