Na końcu tej trudnej drogi na Maksia czeka sprawność! Pomożesz?

Autyzm wczesnodziecięcy zdiagnozowano u Maksia, gdy miał 2-latka. Objawy były typowe: brak kontaktu wzrokowego, wybiórczość pokarmowa, brak mowy, reakcji na imię. Ogromną przeszkodą było jeszcze zaburzenie integracji sensorycznej. W domu mamy 2 koty. Maksiu nawet ich nie zauważał, siadał na nich, potykał się o nie. W grę nie wchodziło również dotknięcie zabawki o zwierzęcym futerku. Wszystko zmieniła hipoterapia.

Syn na początku nawet nie chciał podejść do konika. O dotykaniu i przejażdżce już nie wspomnę. Teraz gdy widzi kucyka, puszcza moją rękę, biegnie po swoje schodki i już jest gotowy, by na niego wsiąść. To niesamowite, jak przebiliśmy tę barierę. Widzimy też poprawę na poziomie komunikacyjnym. 

Najpierw pojawiły się pomocne echolalie, teraz syn jest w stanie komunikować swoje potrzeby związane np. z piciem, jedzeniem czy potrzebami fizjologicznymi. To dla nas ogromny sukces, jednak nadal musimy pracować nad komunikacją spontaniczną.  

Synek wypowiada już wiele słów, jest w stanie poniekąd się komunikować, jednak nadal nie mówi tak, jak inne dzieci. Posługuje się wieloma wyuczonymi schematami, których potrafi użyć do sytuacji. Jak papużka potrafi powtórzyć wszystko i rozumie, że to nie tylko zabawa, ale dzięki mowie może uzyskać dużo więcej!

Maks robi super postępy dzięki wdrożonej integracji sensorycznej i logopedycznej. A to nie byłoby możliwe bez wsparcia, które już od Was otrzymaliśmy. Jestem Wam niezwykle wdzięczna! Niestety, nasza walka wciąż trwa i nadal potrzebujemy Waszej pomocy!

Aby syn mógł dalej się rozwijać potrzebuje dalszej intensywnej terapii i rehabilitacji, a taka jest możliwa na turnusach rehabilitacyjnych. Widzimy jak dużo takie wyjazdy powodują pozytywnych zmian. Niestety wiąże się to z ogromnymi kosztami, dlatego znów muszę prosić Was o wsparcie!

Proszę, wyciągnijcie do nas pomocną dłoń. To właśnie teraz, gdy Maksio jest jeszcze małych chłopcem – możemy wypracować najwięcej! Wasz wsparcie może pomóc nam wywalczyć dla niego lepszą i samodzielną przyszłość.

Paulina, mama