Nasz szkrab urodził się w kwietniu 2020 roku, kiedy świat opanowała pandemia. Był to czas izolacji. Jako rodzice nowo narodzonego dziecka nie mogliśmy wspólnie cieszyć się pojawieniem Adriana. Przez 10 dni dzieliła nas szpitalna szyba...

Adzio otrzymał 7, a potem 9 punktów w skali Apgar. Jednak niedotlenienie, zamartwica okołoporodowa i cała lista wymienionych przez lekarzy schorzeń brzmiały dla nas bardzo poważnie. Od razu zlecono nam obserwację i dalsze badania. 

Pierwsze miesiące życia dały nadzieję i nie wskazywały na to, że dzieje się coś złego. Adi kiepsko sypiał, często płakał i denerwował się, ale nie dało nam to większego powodu do zmartwień.

Kiedy synek skończył 2 lata i dalej nie mówił, zaczęliśmy poważnie zastanawiać się, czy aby na pewno „wyrośnie z tego”. Dodatkowym zmartwieniem był brak kontaktu wzrokowego, komunikowania potrzeb, brak interakcji.

Po wielu miesiącach poszukiwań, we wrześniu 2022 usłyszeliśmy diagnozę – Autyzm dziecięcy. Do spektrum doszły jeszcze zaburzenia czucia głębokiego, zaburzenia sensoryczne, napięcie mięśniowe… 

W chwili obecnej Adrian nie je samodzielnie, jest pampersowany, wypowiada pojedyncze słowa jak “ta”, “nie”, “daj”, ale nie komunikuje potrzeb fizjologicznych. Ma problemy z koncentracją, agresją i autoagresją. Reaguje krzykiem, gdy czuje się źle. 

Jest tak wiele trudności, z którymi musimy się mierzyć, by pomóc synkowi zrozumieć świat.

W ramach NFZ Adrian uczęszcza dwa razy w tygodniu na zajęcia wspomagania rozwoju. Niestety, to za mało. By lepiej funkcjonować, synek potrzebowałby zajęć integracji sensorycznej, logopedii i fizjoterapii, ze względu na brak czucia głębokiego. 

Wszystko to jednak generuje koszty, na które brakuje nam pieniędzy. Jeżeli ktoś z Państwa zechce nas wesprzeć i pomóc synkowi w dalszym rozwoju, będziemy niesamowicie wdzięczni.

Liczy się każdy dzień i wierzymy, że dobra wola i terapia razem potrafią zdziałać cuda!

Rodzice