Nie chcę czekać na śmierć

- Mamusiu, zmówię paciorek za Ciebie - mówi 5-letnia Ala. Agnieszka nie chciała, żeby jej córka musiała tak szybko dorastać, nie chciała, żeby musiała się za nią i o nią modlić. Widzi przed oczami malutką dziewczynkę, którą sama była ponad 20 lat temu, kiedy jej mama walczyła z tym samym rakiem. Przegrała, Agnieszka została sama. Nie chce, żeby ta historia zatoczyła okrutne koło. Dlatego, gdy po raz kolejny Ala pyta: Czy Ty też umrzesz, tak jak babcia? - odpowiada. - Nie, ja będę żyć.

Tysiące razy Agnieszka badała piersi. Do znudzenia te same okrężne ruchy podczas kąpieli. Milimetr po milimetrze krążyła, badając teren. Żadnej śmiertelnej wypukłości, żadnej nowotworowej miny, którą rozbroić można było tylko na oddziale onkologii. Aż do 2014 roku. 3 miesiące wcześniej miała badania u lekarza, nic nie było, cudownie zdrowo. I któregoś dnia podczas kąpieli palec trafił na przeszkodę - mały guzek w piersi. Tyle lat Agnieszka bała się tej chwili, a w tym momencie cała była strachem. Nie myślała o sobie, nie myślała o śmierci - myślała o 5-letniej, błękitnookiej córeczce Ali i wszystkich pustkach w jej małym życiu, które może spowodować nowotwór. - Już mnie nie ma... Ala zostaje sama... płacze, tak jak ja płakałam z tęsknoty za mamą, gdy choroba mi ją zabrała. - myślała Agnieszka.

Dokładnie 2 dni przed 31 urodzinami Agnieszka usłyszała diagnozę: rak piersi: naciekowy, przewodowego w III stadium, trzy razy ujemny. Oznaczało to nowotwór, który rozwija się w zabójczym tempie, a szanse na przeżycie są bardzo małe. Te trzy minusy w diagnozie w praktyce oznaczały, że nowotwór nie reaguje na standardową chemioterapię, dlatego Agnieszka od razu dostała czerwoną, najmocniejszą mieszankę. I tak nie dawała nadziei na wyzdrowienie, nie dawała życia, tylko jego złudzenie na kilka miesięcy, może lat. Dla niektórych to i tak dużo, jednak Agnieszka patrzyła na swoją córeczkę i chciała tego życia więcej.

Skreślona, w oczekiwaniu na śmierć, z wielkim liczydłem strachu w głowie, które codziennie zabierało jeden koralik życia. Chemioterapia to w Polsce jedyne leczenie nowotworów piersi. Mimo że w przypadku Agnieszki nieskuteczne - nie było nic innego, po prostu miała czekać na śmierć. A ta już zostawiała pierwsze ślady, już groziła: nie uciekniesz.

Gdy leczenie Agnieszki dobiegało końca, była załamana. Kończyła leczenie, ale nie była zdrowa. Patrzyła, jak walczą inni, gdzie szukają ratunku. Wtedy w jej ręce trafiła książka "Rak żywi się cukrem". Pojechała na konferencję, chciała posłuchać o tym, czy dieta może pomóc, a wróciła z nadzieją na wyzdrowienie. Szybko znalazła kontakt do lekarza w Niemczech, o którym usłyszała na wyjeździe. Pojawiła się nadzieja i szansa na życie. Terapia polega na odtruwaniu i wzmacnianiu organizmu, reguluje układ immunologiczny. Do tego dochodzi hipertermia oraz kilkugodzinne wlewy dożylne, iniekcje domięśniowe oraz szczepienia dendrytyczne.

Pierwsze ukłucie w klatce piersiowej - ból inny niż wszystkie. W kolejnych miesiącach Agnieszka potrafiła już rozpoznać ten ból, gdy rosły kolejne przerzuty. Płuca, skóra - gdy tylko można było, trzeba było wycinać fragmenty skóry zaatakowane przez nowotwór. Nowe komórki uciskają na nerwy. Boli ręka, promieniuje na szyję, plecy, uciska w klatce piersiowej. Bóle nowotworowe są tak mocne, że nie działają tabletki przeciwbólowe. Gdy w żyłach popłynie morfina, jest już wszystko jedno, niech płynie cokolwiek, co pokona ból.

Agnieszce nie jest szkoda piersi, kolejnych fragmentów skóry naszpikowanych rakiem. Czeka na moment, kiedy usłyszy "kończymy leczenie"  - chce tylko, żeby to powiedział lekarz, a nie rak. Chce wrócić do domu, do córki, a nie patrzeć gdzieś tam z góry na to, jak rośnie. Niestety, leczenie w Niemczech jest bardzo kosztowne – miesięcznie ok. 6.000 euro. Leczenie przewidziane jest do momentu pozbycia się przerzutów i wzmocnienia systemu immunologicznego, którego zadaniem jest pozbycie się komórek nowotworowych krążących we krwi i powodujących przerzuty.

Agnieszka widzi ślady walki z chorobą, wystarczy, że podwinie bluzkę, nogawkę - blizny ma na całym ciele. Znajomi mówią, że choroba zmieniła fryzurę Agnieszki, jej wyraz twarzy. Jednego nie zmieniła - chęci życia, dla siebie i dla córeczki. Agnieszka nie chce czekać na śmierć. Ma siłę do walki, lecz nie pieniądze, dlatego prosi wszystkich nas o pomoc.