Choroba odebrała mi już wystarczająco dużo… Teraz chcę być matką dla mojego syna!

Opowiem Ci moją historię. Pojawia się w niej ból, liczne operacje, usunięcie wewnętrznych organów, załamanie, wstyd, uczenie się życia na nowo. A do tego jestem samotną matką. Ale to już inna opowieść… 

Mam na imię Agata, mam 41 lat. Od 10 lat choruję na zapalenie jelit. Ostatecznie stwierdzono u mnie wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Początkowo byłam leczona, m.in. sterydami. Wówczas przytyłam prawie 30 kg. Tak drastyczna zmiana wyglądu nie była łatwa, ale tutaj chodziło przecież o moje zdrowie. Niestety sterydy przestały pomagać, ponieważ doszło do sterydooporności… 

Krwawienia z przewodu pokarmowego nie miały końca. Pojawiały się do anemie, a leków, które  kompletnie się nie wchłaniały, nie tolerowałam. Jedynym ratunkiem stały się dla mnie transfuzje krwi - przetaczano mi ją aż 27 razy! Wytworzyły się jednak przeciwciała i pojawił się kolejny problem z doborem odpowiedniej krwi.  

Jedynym rozwiązaniem, stało się to, czego najbardziej się bałam… Całkowicie usunięto mi jelito grube i zastąpiono je zbiornikiem j-pouch. Moją szansą miała być stomia czasowa… 

Stomię utrzymałam zaledwie 3 miesiące. Znowu kilkukrotnie leżałam na bloku operacyjnym - usunięto mi jajniki, jajowód, a dwa razy zagrożone było moje życie i operacje musiały być przeprowadzone natychmiast. Mój organizm był wycieńczony, taka liczba operacji całkowicie go wykończyła. Aby się zregenerował, zapadłam w śpiączkę. 

Kolejny cios nastąpił w październiku zeszłego roku. Pojawił się ból, którego nie mogłam znieść! Za wszystko odpowiedzialna była przetoka na plecach. Wtedy usłyszałam wyrok, który pozbawił mnie nadziei na zawsze. Zgasił jej ostatnią iskierkę. Lekarz powiedział jasno: stomia na całe życie. To był jedyny sposób, aby mi pomóc.

Nie mam jelita grubego, a cienkie jest bardzo krótkie. Przeszłam tyle zabiegów, że mój brzuch pokrywają niemal same zrosty. Lekarze nie mogli usunąć zbiornika j-pouch i pozostawili go w moim ciele…

Obecnie uczę się funkcjonować ze stomią. Staram się zaakceptować ją oraz siebie. To nie jest łatwe. Psychicznie bywa bardzo ciężko. Dlatego korzystam ze wsparcia specjalistów. Nie straciłam jednak motywacji. Mam dla kogo żyć. Siłę daje mi mój 13-letni syn. Wychowuję go samotnie. Na szczęście mogę liczyć na pomoc rodziców, z którymi mieszkamy. Bez nich nie wyobrażam sobie, jakbym sobie poradziła…

Od kilku lat przebywam na rencie. Przeznaczam ją głównie na leki i sprzęt stomijny. Na domiar złego liczne operacje oraz niedobory żywieniowe negatywnie wpłynęły na stan mojego uzębienia. Ciągle pojawiają się nowe ubytki, a mi brakuje środków na leczenie. 

Zawsze uważałam, że ludzi potrzebujących jest więcej ode mnie, dlatego wcześniej nie prosiłam o wsparcie. Zdecydowałam się jednak prosić o pomoc. Nigdy nie myślałam, że znajdę się w takiej sytuacji. A jednak. Do tej pory życie było dla mnie zbyt nieprzewidywalne, niestety w negatywnym tego słowa znaczeniu. Proszę, pomóż mi uzyskać trochę stabilności.  

Agata