Tragedia rozgrywająca się tysiące kilometrów od domu❗️Agus musi wrócić do rodziny❗️

Mam na imię Octa i jestem córką Agus. Jesteśmy rodziną z Indonezji. Nasza tragedia nie miała prawa się wydarzyć, a jednak do niej doszło tu, w Polsce. Moją mamę skierowano na prosty – jak wszyscy mówili – zabieg usunięcia migdałków. I już nie wróciła. 

Lekarze nie dają jej żadnych szans. Od prawie trzech miesięcy leży w śpiączce na Oddziale Intensywnej Opieki Medycznej. Nie mogę jej tam zostawić! Jestem pielęgniarką. Kto lepiej zajmie się chorą, jak nie jej własna córka? 

Będę mamę rehabilitować i leczyć. Głęboko wierzę, że można jej pomóc. Niczego bardziej nie pragnę i o nic innego się nie modlę. Dlatego też muszę sprowadzić mamę transportem medycznym do Indonezji, ale koszty dla mnie i całej rodziny są nie do udźwignięcia…

Polskę od Indonezji dzieli ponad 11 tysięcy kilometrów. Moja mama zdecydowała się jednak na podróż, bo znalazła w tym odległym kraju pracę. Nie powodziło się nam najlepiej, więc praca zarobkowa, nawet tak daleko, wydawała się szczęściem i wybawieniem. 

Przez rok pracowała jako masażystka, jednak dość często zapadała na zapalenie migdałków, co zdarzało się już wcześniej. W Polsce zdecydowała się więc na wizytę u laryngologa. Było to jesienią 2022 roku. 

Lekarz zasugerował usunięcie migdałków. Zabieg wyznaczono na 1 lutego 2023 roku. Uspakajano mamę, że to rutynowy zabieg, prosty, nieobarczony ryzykiem. Następnego dnia, po jego przeprowadzeniu, miała wrócić do domu. 

Nie mogliśmy więc uwierzyć, gdy stała się tragedia! Początkowo lekarz i pielęgniarka twierdzili, że wszystko poszło zgodnie z planem. Potem okazało się, że natychmiast była potrzebna druga operacja!

Z nieznanych nam przyczyn skrzep w przełyku spowodował brak dopływu tlenu i zatrzymanie akcji serca. Mamę reanimowano, a potem w stanie krytycznym przewieziono na Odział Intensywnej Opieki Medycznej. Na szczęście udało się ją uratować i zachować przy życiu. Lekarze ustabilizowali jej stan, jednakże doznała rozległego uszkodzenia mózgu i jest w śpiączce. Tyle wiemy... 

Prognozy lekarzy wskazują jednoznacznie — mama już nigdy się nie wybudzi! Uszkodzenie jest tak duże, że musiałby stać się cud ! Ale ja w ten cud wierzę, tak jak wierzę w dobro ludzi. 

Jestem w Indonezji, zrozpaczona i bezsilna. Cała nasza rodzina, sprzedając wszystko, co posiada, nie jest w stanie zebrać nawet części potrzebnych pieniędzy, by leczyć, rehabilitować, ale najpierw sprowadzić mamę do domu. Nasza nadzieja tylko w dobrych ludziach. To ich błagam o pomoc!

Nagle, z dnia na dzień nasz świat się zawalił, nasze nadzieje i plany przepadły. To nic. Póki serce mamy bije, my nie przestaniemy o nią walczyć – wbrew opiniom i wyrokom wydanym przez lekarzy.

Błagam Państwa o wsparcie naszych wysiłków w ratowaniu mojej mamy. 

Octa, córka

*Kwota zbiórki jest kwotą szacunkową.