Alicja po drugiej stronie lustra - nasza mama walczy z rakiem

Co byś zrobił, gdyby powiedziano Ci, że Twoja mama umrze? Że nie ma dla niej ratunku, medycyna zawiodła, a jedyne co można teraz zrobić to godnie ją pożegnać? Poddałbyś się czy próbował zrobić wszystko, by uratować tę, którą najbardziej kochasz? My postanowiłyśmy walczyć…

Zawsze nierozłączne, zawsze we trzy. Moja siostra, ja i ta najważniejsza. Autorytet i fundament - nasza mama. Kobieta, przy której czułyśmy się bezpiecznie, która zawsze miała dla nas czas i cierpliwość, której zwierzałyśmy się ze wszystkiego, z każdego problemu. Kobieta, która znała nas tak dobrze, że czasami wydawało się nam, że czyta w naszych myślach. Nasza kochana mama, ta, której zawsze było wszędzie pełno, której uśmiech rozpromieniał nawet te najbardziej szare dni, dzisiaj po cichu odchodzi.

W naszym domu ciągle działo się coś ciekawego i magicznego. Nasza mama jest artystką, studiowała na ASP w Krakowie. Tworzy obrazy, grafiki, zajmuje się aranżacją wystaw. Od dzieciństwa otaczały nas obrazy i rzeźby. Dzięki mamie, zwyczajne, codzienne sprawy nabierały fantastycznych barw, szary dzień stawał się pełen koloru. Żyłyśmy w pięknym świecie. W naszej własnej krainie czarów. A dzisiaj? Radość zamieniła się w strach, a w miejsce palety barw pojawiła się sterylna biel szpitalnych korytarzy i lekarskich kitli.

Zaczęło się jeszcze w ubiegłym roku. Mamę, która przecież nigdy nie skarżyła się na zdrowie, bolał brzuch. Chodziła od lekarza do lekarza, ale nikt nie potrafił powiedzieć, co jej jest. Wszyscy uspokajali, że to nic groźnego, że przejdzie i nie ma się czym martwić. Gdyby lekarze mieli wtedy rację, dziś nie walczyłybyśmy o życie mamy… Na początku stycznia mama trafiła do szpitala z żółtaczką. Nie to było jednak najgorsze. Żółtaczka była zaledwie objawem czegoś znacznie gorszego - nowotworu pęcherzyka żółciowego.

Wierzyłyśmy, że będzie dobrze, a tego potwornego guza uda się wyciąć i pozbyć raz na zawsze. Przed zabiegiem byłyśmy pełne wiary, a nasza zawsze uśmiechnięta mama robiła wszystko, byśmy się nie martwiły. Pamiętam, jak mamę zabierano na salę operacyjną. Bałam się, wszystkie się bałyśmy, ale nie brałyśmy pod uwagę porażki. Uścisnęłam dłoń mamy, uśmiechnęłam się do niej, a potem siedziałam z siostrą na tym zimnym szpitalnym korytarzu i choć zawsze mamy sobie tak wiele do powiedzenia to teraz trwałyśmy w milczeniu trzymając się za ręce. Kiedy zobaczyłam, że z bloku operacyjnego wyjeżdża łóżko z mamą, odruchowo spojrzałam na zegarek. Za szybko! Przecież operacja miała trwać dłużej. Zaczęłam płakać. Podświadomie czułam, że coś poszło nie tak…

Guza nie dało się wyciąć. Okazał się tak duży, że operacja stała się niemożliwa. Na sali operacyjnej tylko otworzono brzuch mamy, by zaraz z powrotem go zaszyć, bowiem ingerencja chirurgiczna nie miała sensu. Lekarz prowadzący operacje spuścił tylko głowę i powiedział, że mamy jeszcze 6, może 12 miesięcy na to, by pożegnać się z mamą. Na pytanie o inne metody pokiwał tylko głową. Przy tak zaawansowanym nowotworze, chemia zamieniłaby tylko ostatnie miesiące życia w torturę, nie pomagając nic. Lekarze nie widzieli dla naszej mamy ratunku.

Były to dla nas najgorsze chwile w życiu. Przecież to niemożliwe, żeby naszej mamy miało nie być. Kiedy wybudziła się po nieudanej operacji, obie byłyśmy przy niej. Tym razem musiałyśmy być twarde. Tak jak ona przez całe życie dla nas, tak teraz my dla niej musiałyśmy być oparciem. Mama wychowała nas na silne i nieustępliwe kobiety. Postanowiłyśmy, że to dopiero początek, że nie poddamy się bez walki i nie pozwolimy naszej mamie odejść.

Po tygodniach poszukiwań trafiliśmy na doktora Norberta Szalusia z Instytutu Immunoterapii w Warszawie. Kiedy inni kazali nam żegnać się z mamą, on dał nadzieję i zaproponował wdrożenie nowoczesnego leczenia opartego na stosowaniu antybiotyków, leków przeciwzapalnych oraz dożylnych wlewów z witamin. Dodatkowo terapia uzupełniona jest o radykalną dietę i suplementację. Z początku byłyśmy sceptyczne, ale rozmowy z poznanymi pacjentami Instytutu, których choroba się zatrzymała, ostatecznie nas przekonały. Nie pomyliłyśmy się. Już po kilku pierwszych podaniach choroba zatrzymała się, a my zaczęłyśmy wierzyć w to, że już wkrótce zacznie się cofać.

Mama czuła się coraz lepiej, ale my wciaż byłyśmy zaniepokojone. Wiedziałyśmy, że nie będzie nas stać na to, by leczenie doprowadzić do końca, ponieważ na refundacje nie mamy żadnych szans. Musimy kontynuować je do momentu, w którym guz zmniejszy się na tyle, by można było go wyciąć. Jeżeli zakończymy je wcześniej, nasza kochana mama, ta, która nauczyła nas wszystkiego, po prostu umrze.

Obie jesteśmy już dorosłe, ale do śmierci mamy nie można się przygotować, a wiek nie gra tu żadnej roli. Nasza mama to najbardziej twórcza i kreatywna osoba, jaką znamy i choć odziedziczyłyśmy po niej te cechy, to żadna z nas nie ma pomysłu na to, jak zapłacić za leczenie, które jest jej jedyną szansą na to, by żyć. Zostaliście nam tylko Wy. Macie wielką moc, z której być może nawet nie zdajecie sobie sprawy. Macie moc, którą możecie ocalić naszą mamę - kobietę, bez której ten świat będzie dużo smutniejszy...