Alina była studentką Uniwersytetu na Ukrainie. Studiowała rachunkowość i podatki, przyjechała do Polski na staż. Pewnego wieczoru rozmawiała z ze mną przez telefon. Ostatni raz…

Alinka skarżyła się na silny ból głowy i szalone bicie serca, powiedziała, że jest jej bardzo źle. Zdążyłam tylko powiedzieć, żeby dzwoniła po pogotowie i połączenie się urwało. 

Minęło już trochę czasu, a ja nadal wierzę, że to zły sen. Wierzę, że jeszcze kiedyś będę mogła porozmawiać z moim skarbem. Widzę ją codziennie, jestem obok, ale jakby jej w 100% nie było. Moja córeczka musi wrócić… 

Po tym przerwanym telefonie bardzo się martwiłam. Dzieliły nas setki kilometrów i nie mogłam znów się z nią połączyć. To była długa i przerażająca noc, moje serce było niespokojne jak nigdy! Rano stało się to, czego się obawiałam. Poinformowano mnie, że córka jest w szpitalu… W ŚPIĄCZCE!

Bez zastanowienia, mimo trudności przyjechałam do Polski. Moja córka miała udar mózgu. 20-letnia kobieta, przed którą był cały świat, otarła się o śmierć.

Alina była w śpiączce przez miesiąc. Próby wybudzenia jej kończyły się niepowodzeniem. Mój strach o jej życie rósł z każdym dniem. Ponadto rokowania lekarzy były niepocieszające. Wbrew tym rokowaniom Alina zaczęła się wybudzać. To było niewyobrażalne szczęście — jakby zdarzył się cud! 

W tej chwili reaguję na to co do niej mówię, jest w stanie odwrócić głowę, trochę porusza lewą ręką, może ją podać. Czasami przybiera nogami, co też daje nadzieję. Nadal nie potrafi mówić, nie może samodzielnie jeść. Wiele pracy przed nami! 

Mam ogromną nadzieję, że córka powróci do normalnego życia, jeśli zapewnię jej odpowiednią rehabilitację. Jest kosztowna i zupełnie mnie na nią nie stać, ale bez niej nic dobrego jej nie czeka. 

Nigdy nie miałam tylko pieniędzy, nigdy nie uzbierałam sama, z pracy aż takich kwot — a dziś potrzebuję je właściwie na już...

Wierzę w ludzi i ich dobre serca. Wierzę, że postawisz się w mojej sytuacji, spróbujesz zrozumieć i podzielisz się tym, czym możesz!

Wierzę, że dobro wraca! 

Mama