S.O.S. - bezgłośne wołanie Andrzeja o ratunek. Pomóżmy mu odzyskać zdrowie!

17 czerwca tego roku był dniem, w którym zatrzymała się ziemia. Mój brat Andrzej trafił do szpitala z zapaleniem płuc, a wkrótce zatrzymało się też jego krążenie. Lekarze uratowali mu życie, ale niedotlenienie mózgu spowodowało olbrzymie spustoszenie w jego organizmie. Wiemy, że nas słyszy, jednak ciało zostało mocno zniszczone. Jedynym sposobem na odzyskanie zdrowia i sprawności jest intensywna rehabilitacja.

Spoglądam na Andrzeja i serce mi krwawi. Wciąż nie wierzę, że to wszystko dzieje się naprawdę. Minęły raptem 3 miesiące, a mój brat zmienił się nie do poznania. Wiem, że to on, ale wygląda jakby go ktoś podmienił. Zawsze był silny, wysportowany… A teraz jego ciało leży bezradnie na łóżku szpitalnym, a Andrzeja nie ma z nami, bo jest w tym ciele uwięziony. Może gdyby ktoś zauważył wcześniej to zatrzymanie krążenia, pewnie zniszczenia nie byłyby tak dotkliwe. Czasu jednak nie cofniemy...

Tego feralnego dnia Andrzej trafił do szpitala, bo się bardzo źle czuł. Po konsultacji stwierdzono zapalenie płuc i skierowano go na oddział wewnętrzny. Tam się zatrzymał… Nie wiemy, na jak długo, ponieważ nikt tego nie zauważył. Dopiero po kilku, kilkunastu minutach przystąpiono do reanimacji. Wrócił puls, ale Andrzej już nie wrócił. Brak tlenu uszkodził mózg. Usłyszeliśmy, że nic już z niego nie będzie. Co w takiej sytuacji zrobić? Mamy go spisać na straty?

Jesteśmy jego rodziną i nie zgadzamy się na to. Nie możemy go tak zostawić. Tym bardziej, że on daje nam znaki, że wciąż tam jest. Otwiera oczy, reaguje na głos, wodzi za nami oczami. Niedawno przytuliłam go i powiedziałam do ucha, że się nie poddamy i będziemy o niego walczyć. Poduszka zrobiła się mokra, ale to nie były moje łzy. Andrzej wszystko zrozumiał i tylko tak potrafił mi odpowiedzieć. Wysłał jasny, czytelny sygnał: S.O.S. - ratujcie mnie! Nie ma lekarstwa, które go uzdrowi. W takich przypadkach jedyną drogą jest intensywna rehabilitacja, a najlepsze efekty osiąga się przez pierwsze pół roku po uszkodzeniu mózgu.

Wiem, że on chce wrócić, tym bardziej, że ma dla kogo. Jego 6-letni syn Borys od czerwca nie widział taty i bardzo za nim tęskni. Wszyscy za nim tęsknimy i tak bardzo chcemy zapewnić mu opiekę, której w tej chwili potrzebuje. Niestety, kolejki do NFZ ciągną się miesiącami, a on potrzebuje rehabilitacji tu i teraz. Dlatego zdecydowaliśmy się na ośrodek specjalizujący się w tak trudnych przypadkach i zapewniający odpowiednie warunki do powrotu do zdrowia w trakcie 3-miesięcznego turnusu rehabilitacyjnego. Jednak koszt takiej terapii jest kosmiczny i w żadnym wypadku nas na niego nie stać. Prosimy więc o pomoc...

Ten apel jest wołaniem o ratunek. Andrzej przebywa obecnie w hospicjum, ma tam dobrą opiekę. To jednak za mało, żeby ruszyć do przodu i go odzyskać. Na niczym innym nam w tej chwili nie zależy, on ma dopiero 36 lat. Wysłał mi jasny i czytelny sygnał - chcę wrócić, pomóżcie mi. Ja przekazuję ten sygnał do Was i proszę… Nie zostawiajcie nas z tym samych.

Agnieszka - siostra Andrzeja