UDAR odebrał mojej mamie sprawność! Bez Waszej pomocy sobie nie poradzimy...

Moja mama od dawna mierzyła się z wieloma problemami zdrowotnymi. Jednak nawet w najgorszym scenariuszu nie mogłam przewidzieć, że dojdzie do tej tragedii... Teraz każdy dzień jest dla nas trudną walką o sprawność, samodzielność i normalność. Choć staramy się nie poddawać, to potrzebujemy też dodatkowej pomocy. Proszę, przeczytajcie naszą historię!

W październiku 2025 roku u mamy doszło do ciężkiego udaru krwotocznego mózgu. Początkowo lekarze nie dawali jej szans... Tak bardzo się wtedy o nią bałam, ale starałam się nie tracić nadziei. Na szczęście mama wygrała tę najważniejszą walkę – walkę o życie! Jednak przed nami kolejna trudna bitwa...

Na przestrzeni lat u mamy zdiagnozowano m.in. nadciśnienie, niedoczynność tarczycy, miażdżycę, astmę, chorobą zwyrodnieniową stawów. Choć było tego tak wiele, to teraz doszły nam nowe wyzwania. Udar pozostawił po sobie lewostronny niedowład, a wyniki badań potwierdziły, że w głowie mojej mamy znajduje się duży krwiak!

Usłyszałam też słowa, z którymi nie mogę się pogodzić – że mama do końca życia pozostanie osobą leżącą. Choć dziś nadal jest zależna od pomocy innych i potrzebuje całodobowej opieki, to wiem, że zrobię wszystko, aby jej pomóc! Pragnę, by mama wyzdrowiała i odzyskała sprawność na tyle, by mogła sama wstać z łóżka, chodzić, wykonywać proste czynności dnia codziennego.

Do tego jednak potrzebne jest stałe wsparcie wielu specjalistów, niezbędne leki i intensywna rehabilitacja. Niestety ma innej drogi... Mam też świadomość, że ta droga będzie długa i bardzo trudna. Co gorsza, koszty jakie się z tym wszystkim wiążą, znacząco przewyższają nasze miesięczne dochody. Mówiąc wprost – same sobie nie poradzimy...

Dlatego dziś przychodzę do Was i z całego serca proszę o pomoc. Nie dla siebie, ale dla mojej mamy, która zasługuje na dobrą i spokojną przyszłość. Na przyszłość bez trosk, w której nie będzie musiała być zależna od wsparcia innych. Każda, nawet najmniejsza wpłata tak wiele dla nas znaczy! Już teraz z całego serca Wam dziękuję!

Magdalena, córka Anny