Straciłam obie nogi, ale nie straciłam nadziei na życie... Pomóż, proszę!

Jeszcze niedawno moje życie wyglądało inaczej. Miałam w nim cel, plany, marzenia... Teraz jestem więźniem – więźniem własnego ciała. Oglądam stare zdjęcia i płaczę. Tak bardzo chciałabym wrócić do tamtych dni. Chciałabym odzyskać to, co zabrała choroba.

Na skutek powikłań stopy cukrzycowej lekarze zdecydowali o amputacji. Obustronnej amputacji... Straciłam obie nogi, a wraz z nimi możliwość samodzielnego poruszania się. 

Straciłam właściwie całe moje dawne życie, ale wciąż mam nadzieję, że chociaż w części to życie odzyskam. Zawsze byłam aktywnym człowiekiem – przez 39 lat pracowałam jako nauczycielka w przedszkolu. Uwielbiałam swoją pracę. Angażowałam się w wydarzenia lokalne.

Dopóki były siły i zdrowie, zajmowałam się domem i dziećmi. Działałam w Związku Nauczycielstwa Polskiego. Bardzo dobrze czułam się wśród ludzi… Teraz niestety wszystko wygląda zupełnie inaczej. Zostałam uwięziona we własnym domu.

Dzięki moim najbliższym udało się wyremontować mieszkanie i przystosować je do potrzeb osoby poruszającej się na wózku. I chociaż tak bardzo mi to pomogło, to dalej daleka jestem od samodzielności.

Tak bardzo chciałabym znów wyjść do ludzi, móc sama wykonać codziennie czynności. By mogło tak być, potrzebuję jednak specjalistycznej rehabilitacji i protez. Niestety – koszt tego wszystkiego znacznie przerasta moje możliwości...

Proszę, nie bądź obojętny!

Anna