Nigdy nie pomyślałabym, że w jednej chwili można stracić tak wiele. Nigdy nie przypuszczałam, że można odczuwać tak wielki strach. To był moment, gdy mój ukochany tata stracił równowagę i spadł ze schodów. Niestety, ta jedna sekunda wystarczyła, by nasze życie zmieniło się o 180 stopni.

Po upadku tata nie mógł się ruszać. Czuł, że jego ciało jest sparaliżowane. To był koszmar!

Natychmiast zabrano go do szpitala. Niestety tam potwierdziło się najgorsze. Liczne badania i konsultacje dały jednoznaczną odpowiedź – za paraliż całego ciała odpowiada porażenie czterokończynowe! Konieczna jest pilna operacja!

Przez kolejne godziny mój tata był operowany – lekarze postanowili usunąć trzon kręgowy i zastąpić go implantem. Pamiętam, że siedziałam wtedy na korytarzu i zastanawiałam się, jak nasze życie będzie wyglądało dalej. Tak bardzo się o niego bałam. Wiadomość, że najbliższa osoba właśnie walczy o życie, przeraża, jak żadna inna...

Na szczęście zabieg przebiegł pomyślnie. Mój tata wrócił na salę, a ja mogłam go w końcu zobaczyć. 

Od tamtego momentu tata wciąż przebywa w szpitalu – obecnie w zakładzie opiekuńczo-leczniczym w Obornikach Śląskich. Jesteśmy niezwykle wdzięczni za to, że dzięki szybkiej interwencji lekarzy, udało się uratować jego życie. Niestety, ten niefortunny upadek sprawił, że do dziś zmaga się z jego konsekwencjami.

Ma dopiero 49 lat i jak mówi, całe życie jeszcze przed nim, dlatego nie zamierza się poddać. Wiem, że tata będzie walczył do końca. I to właśnie za tę determinację i siłę bardzo go kocham!

Jesteśmy świadomi, że to dopiero początek naszej drogi po zdrowie. Zdajemy sobie też sprawę, że nie będzie ona łatwa i prosta. Zrobimy jednak wszystko, by jak najszybciej znaleźć się na samym jej końcu, by tata mógł wrócić do dawnego życia. Aby tak się stało, potrzebuje odpowiedniego leczenia, profesjonalnej opieki i rehabilitacji. 

Niestety nie mamy na to wystarczających środków, dlatego postanowiłam poprosić Was o pomoc. To Wy jesteście dla nas ostatnią nadzieją. Każde wsparcie będzie dla nas na wagę złota, za co już teraz bardzo dziękuję.

Izabela, córka