Dawid Górzyński, 20 lat

Dawidek był jeszcze dzieckiem, nie miał sześciu lat, gdy rozpoznano u niego dystrofię Duchenne’a. Byliśmy załamani, przerażeni… To był potężny cios, gdy dowiadujesz się, że twoje dziecko będzie cierpiało z powodu nieuleczalnej choroby.

Wszystkie siły, całą energię i uwagę poświęciliśmy synowi. Próbowaliśmy zatrzymać postęp choroby poprzez liczne rehabilitacje, turnusu i badania kliniczne. Niestety, gdy skończył 11 lat przestał chodzić… Dla nas to był straszny moment – jakby los zakpił sobie z naszych wysiłków i nieustannych prób. Dawid jednak próbował szukać drugiej, lepszej strony medalu. Chodzenie sprawiało mu coraz większej trudności, coraz częściej upadał, coraz bardziej bał się, że następnym razem już nie będzie w stanie się podnieść.

Mimo wszystko kontynuowaliśmy rehabilitację i wspieranie syna na tyle na, ile mogliśmy. Niestety, kolejnym ciosem były objawy wskazujące na koronawirusa. Początkowo choroba przebiegała lekko, lecz przyszło załamanie. W szpitalu dzielnie walczył, ale wkrótce lekarze zdecydowali podłączyć synka pod respirator. 

W przeciągu dwóch miesięcy syn stał się tlenozależny, odżywiany do jelitowo. Wiem, że Dawid da radę. Już nieraz pokazał swoją siłę w pokonywaniu trudności. Najważniejszym elementem będzie dalsza, lecz intensywniejsza rehabilitacja. Już dziś wiemy, że koszty zwiększyły się przynajmniej dwukrotnie i nie będzie w stanie ich pokryć. Przykładem wielu osób, które znalazły się w tak trudnej sytuacji, ufamy, że i my będziemy mogli wesprzeć naszego syna dzięki wsparciu dobrych ludzi.

Z perspektywy czasu i doświadczeń wiem, że damy radę jeszcze raz dźwignąć te emocje i trudy, które przed nami. Nie jest to łatwe, nigdy nie było i nie będzie. Ale ufamy, że z pomocą – każdą – będziemy silniejsi, by przez to przejść. 

rodzice Dawida