Dawid Żak, 17 lat

Niepokojące zachowania zauważyliśmy, gdy syn skończył 1,5 roku. Z dnia na dzień przestał mówić, stał się bardzo nadpobudliwy. Nie zwracał na nikogo uwagi, a jego wzrok nie skupiał się na tym, co działo się wokół niego. Ciągle był gdzieś obok, jakby nieobecny. Gdy Dawid skończył 2 latka, usłyszeliśmy diagnozę: autyzm.

Dawid jest już nastolatkiem, jednak wciąż nie mówi. Przekazuje nam proste komunikaty za pomocą mówika lub nieskomplikowanych gestów. Nasz syn potrzebuje stałej opieki przy codziennych czynnościach: jedzeniu, ubieraniu się, higienie. Nie może zostać sam, stale ktoś musi przy nim być. Radzenie sobie z trudnymi emocjami jest dla niego wyzwaniem. Jesteśmy także pod stałą opieką specjalistów: neurologa, psychiatry, gastrologa, nefrologa. Oprócz tego nasz syn cierpi na padaczkę. Mimo że ataki nie pojawiają się często, są bardzo silne i niepokojące. Podczas nich Dawid traci przytomność, czasem musimy wzywać karetkę. 

Udało nam się pojechać na jeden turnus rehabilitacyjny, który przyniósł nieoczekiwane efekty: Dawid stał się spokojniejszy, zaczął panować nad emocjami. Niestety, kiedy tylko nastąpiła przerwa, wszystko to, czego Dawid zdążył się nauczyć, zostało zaprzepaszczone.

Stała rehabilitacja jest dla nas teraz największym celem. Chcemy walczyć o lepsze jutro naszego syna i jego spokojniejszą przyszłość – tylko zapewniając mu regularną terapię, jesteśmy w stanie to osiągnąć. Niestety, koszty, które wiążą się z rehabilitacją i wyjazdami, są dla nas barierą nie do przekroczenia. Dlatego zwracamy się o pomoc. Każde wsparcie jest na wagę złota! 

Rodzice Dawida