OO. Dominikanie Kościół i Klasztor Matki Bożej Różańcowej w Poznaniu

Do Poznania Dominikanie przybyli około roku 1231, jeszcze przed lokacją miasta na prawie niemieckim.

Początkowo osiedlili się na prawym brzegu Warty w okolicy Śródki – niewielkiej osady przyległej do Poznania od strony wschodniej, która dziś jest integralną częścią miasta. W 1244 roku książę Przemysł I przeniósł Dominikanów na teren tzw. Osady św. Gotarda, która stanowiła zaczątek miasta na lewym brzegu Warty. Tym samym bracia pozyskali znacznie lepszą lokalizację. Działka, którą otrzymali pod budowę kościoła i klasztoru, wraz z rozwojem Poznania zyskała na wartości, gdyż w tym samym czasie wytyczono w jej sąsiedztwie ruchliwy szlak łączący Ostrów Tumski z Rynkiem. Właśnie wtedy powstał stary kościół i klasztor Dominikanów, których budowę ukończono w latach pięćdziesiątych XIII wieku. Obiekty te znajdują się do dziś przy ul. Dominikańskiej na poznańskim Starym Mieście. Klasztor ten w 1833 roku został poddany kasacie przez pruskiego zaborcę. W 1920 roku świątynię przekazano Jezuitom, którzy do dziś sprawują nad nią pieczę.