Osiem godzin pod salą szpitalną salą, gdzie ważyły się losy naszej mamy - najgorszy czas w  życiu. Każda minuta dłużyła się w nieskończoność, a my w końcu chcieliśmy usłyszeć, że wszystko będzie dobrze, że sytuacja opanowana… Niestety, usłyszeliśmy coś znacznie gorszego…

Nasza mama - cudowny, ciepły człowiek. Siebie zawsze stawiała na ostatnim miejscu, ważniejsi byli inni: dzieci, wnuczka Maja, ale też obcy ludzie, którzy potrzebowali pomocy. Takiej osoby ze świecą szukać - zawsze tak mówiliśmy. Dlaczego więc takie nieszczęście dotknęło właśnie ją? Dlaczego jej życie miało być odebrane? Dzisiaj robimy wszystko, by przywrócić mamę do dawnego życia, bo nadszedł czas by ofiarować mamie to, co dawała nam całe życie - bezgraniczną dobroć i wsparcie. Prosimy, pomóżcie nam w tym...

Ból głowy, coraz mocniejszy, coraz bardziej dokuczliwy, zmusił nas do szukania przyczyny. Mama nigdy się nie skarżyła, dlatego kiedy widzieliśmy grymas bólu na jej twarzy wiedzieliśmy, że dzieje się coś bardzo złego. Najpierw ortopedia, potem od razu na operację - okazało się, że tętniak w głowie mamy się sączy, stąd ten ból. Konieczna była operacja.

Całą rodziną czekaliśmy pod salą operacyjną, by mama czuła naszą obecność. Stres, nerwy, nieopisany strach - nikomu tego nie życzymy. Nie dopuszczaliśmy do siebie myśli, że coś może pójść nie tak. Przecież mama nie mogła umrzeć! Do tego feralnego dnia czuła się przecież dobrze, to nie był czas odchodzić!

W końcu operacja dobiegła końca, ale wiedzieliśmy tylko, że mama żyje. Chociaż to było najważniejsze, baliśmy się, co będzie dalej. Usłyszeliśmy, że podczas operacji doszło do powikłań. W ich skutek w głowie mamy pękł tętniak…

W tamtej chwili serca pękły na milion kawałków… Wczoraj jeszcze mama śmiała się z naszych żartów, teraz leżała bez świadomości. Postanowiliśmy wtedy, że zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by do nas wróciła, chociaż zostaliśmy z tym sami… Po wypisaniu ze szpitala mama trafiła do innej kliniki na “ustabilizowanie stanu zdrowia”. Jak tylko mogła już oddychać samodzielnie, zabraliśmy ją do domu i zaczęła się ciężka walka o zdrowie, o każdy, najmniejszy nawet postęp. Wiemy, że są ośrodki, gdzie trafiają starsze osoby po udarach, gdzie się nimi zajmują… Jednak nigdy w życiu nie oddamy mamy, by była wśród obcych, skazana na egzystencję do końca życia.

Od ponad roku trwa nasze nowe życie - życie, w którym priorytetem jest mama. Znajdujemy najlepszych specjalistów, najnowocześniejsze terapie, szukamy ratunku wszędzie. Niestety, to pochłania ogrom środków. Dzisiaj mama mieszka ze mną, swoją córką, i moim partnerem. Zmuszona byłam zrezygnować z pracy, a Piotr znacznie ograniczyć jej intensywność, by móc zajmować się nią. To niestety skutkuje tym, że mamy mniej pieniędzy, a tych przecież potrzeba coraz więcej… Dlatego postanowiliśmy poprosić o pomoc. Wiemy, że nasza mama by jej nie odmówiła - nigdy, nikomu. Wierzymy więc, że teraz wróci do niej dobro, które dawała ludziom przez 75 lat.

Widzimy, że nasza praca przynosi efekty. Zaraz po operacji z mamą nie było żadnego kontaktu, leżała tylko na łóżku, jakby pozbawiona duszy. Ale powoli, kroczek po kroczku, zaczęła do nas wracać! Dzisiaj umie już się uśmiechnąć, pokiwać głową na “tak i “nie”; możemy posadzić ją na wózek, wyjść na spacer, do rodziny. Mierząc się z tą potwornie trudną sytuacją próbujemy zapewnić mamie „normalne” życie, poprzez traktowanie jej jak zdrowego człowieka. Żarty, luźne rozmowy i relacje są tym, co sprawia, że mama nie czuje się jak pacjent. Mamy nadzieję, że wie, iż jest równoprawny, domownikiem i że kochamy ją tak samo, jak wcześniej. Choć sama nie mówi, ale celowo piszemy o “rozmowach”, bo kiedy mama potakuje i kiwa głową na nasze słowa i pytania, nie ma wówczas nic wspanialszego!

Niezbędna jest jednak dalsza rehabilitacja i leczenie, które kosztuje bardzo dużo… Niedawno też znaleźliśmy sposób, by jeszcze lepiej porozumieć się z mamą - to cyber-oko, urządzenie, które pozwala “mówić” oczami. Jesteśmy już po pierwszych testach, które pokazały, że to działa!

Dzisiaj najważniejsze jest to, że mama żyje, że jest z nami. Z resztą staramy się sobie poradzić… Tęsknimy za nią, za jej wesołym śmiechem, za rozmowami. Wnuczka Maja bardzo chciałaby odzyskać babcię, którą uwielbia. Nie wiemy, co będzie dalej, ale wiemy, że będziemy walczyć o mamę do ostatniego tchu. Nie można przecież skazywać ludzi na przegraną za życia, a dobro zawsze powinno wrócić… Prosimy, pomóż nam dalej walczyć o naszą kochaną mamę Ewę.

Córka Ania z rodziną