Być może to jedna chwila i kilka centymetrów zadecydowało o tym, że przeżyłam. Może to i dobrze, że nie wszystko pamiętam. Każdego dnia zmagam się jednak z następstwami tamtego strasznego dnia…

Mam 36 lat i jestem samotną mamą 13-letniego Patryka. Do tej pory wiodłam spokojne życie – wychowywanie dziecka, praca, pomoc rodzicom. Mój spokój został zburzony jednego dnia, a właściwie w ułamku sekundy… Był to ostatni dzień mojego urlopu. Nic nie zapowiadało tego, co później miało nadejść.  

Uległam bardzo poważnemu wypadkowi komunikacyjnemu. Podróżowałam wtedy jako pasażer. Z tamtego dnia niewiele pamiętam. To tak, jakbym miała w głowie jedną wielką czarną dziurę, w której rozpłynął się czas…

Obudziłam się w szpitalu, po operacji, która trwała kilka godzin. Moi bliscy opowiedzieli mi później co się wydarzyło… Przetaczano mi krew. Doznałam wielu obrażeń całego ciała. Największe jednak były  w obrębie głowy, ponieważ powbijało się w nią dużo odłamków szkła! Prawie straciłam lewe oko…

Jestem wdzięczna losowi, że udało mi się przeżyć. Myślę, że to najważniejsze. Skutki tego wypadku jednak bardzo głęboko zakorzeniły się we mnie. 

Psychicznie jest słabo. Ryzyko utraty życia, komplikacje zdrowotne i ból zmieniły moją codzienność. Pragnę przejść operację, która uleczy nie tylko moje ciało, ale wzmocni mnie także pod względem emocjonalnym. Wielokrotnie próbowałam szukać pomocy u specjalistów. Ze względu na skomplikowany przebieg zabiegu, żaden lekarz nie chciał jednak się go podjąć. Nadzieję daje mi tylko klinika w Warszawie, która zgodziła się przeprowadzić operację. Jej termin ustalono na marzec tego roku! 

Dotychczasowe dochody pozwalały mi na pokrycie tylko podstawowych potrzeb. Nie jestem w stanie samodzielnie uzbierać kwoty, która pokryje koszty operacji. Nie mam nikogo, kto by mi w tym pomógł. Chcę wierzyć, że dzięki Twojej pomocy uda mi się uzbierać potrzebne środki i w końcu wrócę do mojego poprzedniego życia. Będę wdzięczna za każdy gest dobrej woli oraz za każde udostępnienie mojej prośby. 

Ewelina