Niepełnosprawność ma wiele twarzy. W naszym domu od lat rozgrywa się walka – o przyszłość moją i mojego brata Dominika. Zrobię wszystko, by choć w jakimś stopniu odciążyć moich rodziców, którzy poświęcili całe swoje życie na opiekę nad nami. 

Urodziłem się z przepukliną oponowo-rdzeniową, wodogłowiem i pęcherzem neurogennym. Wkrótce po narodzinach okazało się także, że mam tylko jedną nerkę i nie widzę na prawe oko. Mimo tych wszystkich trudności i tego, że poruszam się na wózku, staram się normalnie funkcjonować, być aktywnym i szczęśliwym człowiekiem. Z bólem serca i łzami w oczach spoglądam na mojego brata, przykutego do łóżka, i chciałbym – choć w małym stopniu zdjąć z niego to cierpienie.

Dominik urodził się z mózgowym porażeniem dziecięcym. Jest osobą leżącą, nie widzi i nie mówi, ma padaczkę. Reaguje tylko na najbliższe osoby. Wiem, ile bólu sprawiają mu jego wszystkie dolegliwości. Mama zrezygnowała całkowicie z pracy, poświęcając całe swoje życie na naszą opiekę. Tata każdą wolną chwilę również poświęca na wsparcie i pomoc przy opiece. 

Widzę, że mama traci już ostatnie siły. Chciałbym jej jakoś pomóc, zdjąć z pleców ciężar naszej niepełnosprawności. Kocham Dominika, staram się o niego troszczyć, jak tylko mogę. Tak samo, jak o pozostałe rodzeństwo. Bardzo chciałbym ulżyć swojej mamie. Cierpię z powodu swojej bezsilności. Nie dość, że nie jestem w stanie jej pomóc tak, jakbym chciał, to jeszcze sam wymagam opieki. Dwa wózki inwalidzkie – tak niewiele, a tak dużo jest nam jednocześnie potrzebne do lepszego życia… 

Nie wyobrażam sobie codzienności zamkniętej w czterech ścianach, nie wyobrażam sobie tak smutnej przyszłości Dominika, nie chcę dłużej patrzeć na cierpienie moich rodziców! 

Proszę o wsparcie… Wierzę, że wspólnie można zdziałać więcej!

Filip