Guz rdzenia odebrał sprawność, ale nie samodzielność! Wspieramy Franka!

Wrzesień zaczął się ciepłym, słonecznym rankiem. Zaprowadzałam Franka do przedszkola, był bardzo przejęty. W pewnym momencie spytał mnie: „Mamo, czy ja już nigdy nie będę chodził?”. Łzy napłynęły mi do oczu, głos się załamał; „Nie wiem synku” - odpowiedziałam. Franek nigdy więcej nie powtórzył tego pytania. Być może się pogodził ze swoim losem. Nie pamięta innego życia. Życia, w którym nie było wózka inwalidzkiego…

Nasz koszmar zaczął się niepozornie, gdy Franciszek miał skończone dwa latka. Zauważyłam, że od kilku dni zaczęły się problemy z siusianiem. Myślałam, że to jakaś bakteria, albo zwykłe zapalenie pęcherza. Lekarz zalecił zrobić badanie krwi. W trakcie pobrania Franio powiedział, że nie może ruszyć nogami. Nie byłam w stanie w to uwierzyć. Jak to się stało? Przyszłam ze zdrowym dzieckiem i w ciągu godziny przestał chodzić?

Wylądowaliśmy na onkologii w Międzylesiu. Sześć tygodni czekaliśmy na wyniki badań. Diagnoza runęła na nas bezlitośnie - nowotwór rdzenia kręgowego. Łzom i rozpaczy nie było końca. To była tragedia. W domu czekały na mnie dwie córki. Młodsza z niepełnosprawnością intelektualną - choruje na padaczkę lekooporną, ma nawet 40 ataków dziennie. Byłam załamana… teraz los uderzył w mojego małego synka. 

Guz okazał się niezłośliwy - Franciszek będzie żył. Myślałam, że zostanie wycięty i wszystko wróci do normy, a Franio będzie chodził. Nic bardziej mylnego. Chirurdzy dokładnie wyjaśnili, że usunięcie guza wymaga nacięcia rdzenia i kręgów. 

Synek przeżył, lecz za okrutną cenę czterokończynowego niedowładu. 

Przez ostatnie lata Franio porusza się na wózku. Regularnie jeździ na rehabilitację i razem ćwiczymy w domu. Samotna opieka nad dwójką niepełnosprawnych dzieci, pozbawia mnie możliwości pracy. Środki ze zbiórki zapewnią regularny dostęp do zajęć z fizjoterapeutą. Jest to konieczne, by utrzymać już uzyskane efekty - Franio odzyskał władzę w rękach, a wady postawy i przykurcze nie pogłębiają się. 

W pewnym momencie życie odebrało nam radość i nadzieję. Musiało minąć dużo czasu, aby się z tym pogodzić i nadać mu nowe tory. Franek ma tylko dziesięć lat, ale jego zachowanie i postawa jest dojrzalsza niż niejednego dorosłego. Wiele jeszcze przed nim, dlatego już dziś proszę każdego chętnego o wsparcie.

Lidia, mama Franka