Najbardziej boli niesamodzielność. To, że codziennie muszę prosić o pomoc i mam świadomość, o swojej bezradności. Walczę już z tym od kilku miesięcy, a to dopiero początek mojej ciężkiej pracy.

Prawdopodobny guz w mojej głowie wymaga regularnej kontroli, więc wykonana w lutym biopsja nie była dla mnie niczym nowym. To badanie skończyło się jednak zupełnie inaczej. Doszło do porażenia połowicznego, przez co moje życie właściwie się zatrzymało. Pomaga dopiero intensywna rehabilitacja. Po niej moja ręka jest coraz bardziej sprawna, jednak stopa wciąż jest w złym stanie. Wada się utrwaliła, przez co muszę poruszać się na wózku. Proszę, pomóż mi!