Grzegorz Kaczmarowski, 45 lat

Mam na imię Grzegorz. W wieku 18 lat zachorowałem na cukrzycę typu 1. Diagnoza była dla mnie ogromnym przeżyciem. Nie rozumiałem wtedy, co oznacza, że jestem przewlekle chory. Dziś wiem to doskonale.

Życie z cukrzycą to nieustanne monitorowanie poziomu glukozy, regularne zastrzyki z insuliną i zawiła matematyka przed przyjęciem posiłku. To obawa o niebezpieczne stany hipo- i hiperglikemii oraz ich konsekwencje. To codzienność zdeterminowana przez niepokój i przymus kontroli. Przynajmniej tak było w czasach mojej diagnozy, zanim rozwój technologii znacznie poprawił komfort życia osób z tą chorobą.

Wprowadzenie do leczenia pompy insulinowej było dla mnie przełomem. Dzięki niej staram się funkcjonować jak zdrowy człowiek. Wiem, że gdy zajdzie taka potrzeba, pompa automatycznie wyrówna poziom cukru. To podnosi mnie na duchu i pozwala skupić się na sprawach związanych z życiem zawodowym i rozwijaniu pasji. Ma też ogromne znaczenie dla mojej rodziny. Dzieci szczególnie mocno odczuwają moje hospitalizacje. Fakt, że mogę być przy nich, dbać o nie i uczestniczyć w ich codziennym życiu, jest dla mnie bezcenny.

Pompa pozwala też na skuteczniejszą walkę z powikłaniem cukrzycy, jakim jest stopa cukrzycowa. Zapewnia spokój i komfort psychiczny. To dla mnie wielka wygrana!

Poczucie bezpieczeństwa ma jednak swoją cenę. Osprzęt do pompy, sensory i wkłucia wiążą się z regularnymi wydatkami. Proszę o Wasze stałe wsparcie, dzięki któremu mogę liczyć na pełne i aktywne życie.