Gdy w naszym kraju zaczęła się pandemia, wielu z nas nie spodziewało się, że będzie ona trwała tak długo i spowoduje takie spustoszenie. Na własnej skórze doświadczyłem dramatu covidowego, który dopadł moją ukochaną żonę Irenę.

W lutym tego roku Irenka zachorowała na Covid-19. Zapalenie płuc wywołane wirusem zmusiło ją do leczenia szpitalnego. Długi czas była pod tlenem, pod opieką specjalistów, lecz ludzki organizm potrafi być nieprzewidywalny – Irena doznała udaru niedokrwiennego lewej półkuli mózgu. Miałem ogromną nadzieję, że żona wyjdzie z covida cała i zdrowa, że choroba nie będzie zagrażała jej życiu w tak ogromnym stopniu... 

Dzisiaj dalej walczymy ze skutkami choroby – z afazją i prawostronnym niedowładem. Choć wkrótce minie rok, żona wciąż potrzebuje rehabilitacji i wsparcia. Intensywna i systematyczna praca pozwala jej na samodzielne poruszanie się o kuli. Choć prywatna opieka zdrowotna nas nie zawiodła, to jednak koszty nas przerastają. Nie jesteśmy nawet w połowie drogi ku odzyskaniu sprawności, a już brakuje nam środków, by zapewnić dalszą, niezbędną rehabilitację.

Chciałbym dla Irenki wszystkiego, co najlepsze – przede wszystkim, by wróciła do stanu sprzed udaru. Była aktywna zawodowo, zawsze uśmiechnięta, energiczna. Wierzę, że znowu taka będzie, a choroba będzie jedynie wspomnieniem, z którego zwycięsko wyszła z pomocą życzliwych i kochających ją ludzi.

mąż Irenki