To nie czas by umierać... Pomóż mi pokonać białaczkę!

Aktualizacje

• 28 maja 2025

  Przez tę chorobę moje życie zmieniło się nie do poznania... Pomocy!

  Dziś chcę podzielić się z Wami tym, jak wygląda obecnie moje życie po przeszczepie i ciężkiej walce z białaczką. Na szczęście w diagnozach nie ma nawrotu choroby, a przeszczep przeciwko gospodarzowi (GVHD), choć w lekkiej postaci, został dobrze przyjęty i funkcjonuje w moim organizmie. To ogromna ulga i światełko nadziei.

  Niestety, wciąż zmagam się ze skutkami ubocznymi po intensywnej chemioterapii. Przyjmuję leki na wątrobę, zmagam się z zaćmą podtorebkową, mam usunięte dwa zęby trzonowe, których nie dało się już uratować. Pojawiły się też obrzęki nóg, które nasilają się po chodzeniu. Moja ogólna kondycja fizyczna nadal jest bardzo słaba, każdy dzień to walka o powrót do sprawności, ale nie wiem jeszcze, kto mógłby mi w tym najlepiej pomóc.

  Czekam na kolejne szczepienia ochronne, obecne jestem przed podaniem zastrzyku MMR. Równocześnie toczę kolejną trudną walkę, tym razem o przyznanie mi renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Od ponad roku ZUS nie wydał decyzji. Choć opinia jednego z biegłych jasno wskazuje, że nadal nie jestem zdolny do pracy, sprawa utknęła. Zmuszony jestem cały czas żyć bez stałych środków do życia, polegając na pomocy Darczyńców.

  

  Nie pracuję, nie mam dochodów. Utrzymuję się dzięki Waszemu wsparciu. Mam orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, ale ono nie daje realnego wsparcia w codziennym życiu. Równolegle próbuję się kształcić. Obecnie jestem na trzecim semestrze szkoły administracyjnej w systemie zaocznym. Niestety, stan zdrowia bardzo utrudnia mi funkcjonowanie. Czekają mnie praktyki lub praca, która jest warunkiem ukończenia szkoły, a ja boję się, czy dam radę fizycznie temu sprostać.

  Leczenie, rehabilitacja, leki, codzienne życie to wszystko kosztuje. Ceny leków, żywności, bilety autobusowe, rachunki… wszystko rośnie, a ja sam nie jestem w stanie udźwignąć tych kosztów.

  Mimo to nie tracę nadziei. Wierzę, że powrót do zdrowia jest możliwy. Że uda mi się odzyskać 100% sprawności i znajdę kiedyś pracę.

  Choroba bywa męcząca,  a czasem po prostu... nudna i trudna. Ale trzymam się. Staram się nie poddawać złym emocjom, bo one nigdy nie pomagają. Dzięki Wam wiem, że nie jestem sam. Ale pomoc wciąż jest potrzebna... Wspierajcie mnie dalej...

  Jacek Cichocki