Od tego feralnego dnia minęło już 16 lat. Jechaliśmy wtedy do pracy, gdy nagle doszło do wypadku. Co działo się dalej, nie pamiętam. Wiem jednak, że skutki tych wydarzeń będę ponosił do końca swojego życia. 

Trafiłem do szpitala w bardzo ciężkim stanie. Trudno wyobrazić sobie, co czuli moi bliscy, gdy usłyszeli, że mam zaledwie 5% na przeżycie. Na oddziale spędziłem kilka miesięcy, gdzie każdego dnia rozgrywała się walka o życie. 

Przeżyłem i to jest największy cud. Do dziś jednak mierzę się z przeciwnościami, które znacznie utrudniają moje funkcjonowanie. Od tamtego dnia nigdy nie byłem w stanie podjąć się pracy. Utrzymuję się z renty powypadkowej, która wynosi nieco ponad 70 zł oraz z renty chorobowej, która także nie jest za duża. 

Trudno się z tego utrzymać, a co dopiero kontynuować leczenie. Powinienem jak najszybciej przejść operację rekonstrukcji czaszki, która w trakcie wypadku została zdeformowana. Poprzednio wykonana rekonstrukcja została wykonana nieprawidłowo. Przez ucisk na mózg zmagam się z codziennymi bólami oraz epilepsją. 

Choć nie jest mi łatwo prosić, wiem, że nie mam innego wyboru. Chciałbym móc podjąć się koniecznego leczenia. Niestety sam nie będę w stanie sobie tego zapewnić. Pełen nadziei zwracam się do Was i proszę o wsparcie. W tej sytuacji każda złotówka będzie dla mnie na wagę złota.

Jan