Wiodłam bardzo uporządkowane i spokojne życie. Pracowałam, zajmowałam się domem, spędzałam czas z bliskimi. Zawsze doceniałam to, co mam. Nic nie zapowiadało dramatu, jaki mnie spotka...

Ponad miesiąc temu zaczęłam odczuwać straszny ból nogi. Uniemożliwił mi on normalne funkcjonowanie. Przerażona zgłosiłam się do szpitala. Tam usłyszałam zdanie, które sprawiło, że cały mój świat się zatrzymał. "Konieczna jest amputacja nogi." Kolejne dni pamiętam jak przez mgłę. Ślepo podążałam za zaleceniami lekarzy. Sytuacja związana z koronawirusem wszytsko przedłużała.

Kiedy obudziłam się po operacji, czułam, że moje życie się skończyło. A miałam tyle planów... Ale to nie może być koniec. Muszę o siebie zawalczyć!

Jedyną nadzieją na samodzielne życie jest dla mnie proteza. Z nią na nowo nauczę się funkcjonować. Wszystko stanie się możliwe. Niestety największą barierą są teraz pieniądze. Nawet przy wsparciu bliskich nie jestem w stanie uzbierać tak dużej kwoty. 

Proszę, nie bądź obojętny!

Każda złotówka ma dla mnie ogromne znaczenie!

Joanna