Karol Jamrożek, 46 lat

Mój mąż Karol wyszedł do pracy jak zawsze. Uśmiechnięty, pełen energii, z planami na popołudnie. Kilka godzin później dowiedziałam się o wypadku w drodze do pracy. Mój mąż był w stanie krytyczny, pękł mu wtedy tętniak...

Karol walczył o życie. Przez wiele tygodni leżał w śpiączce farmakologicznej. Oddychał dzięki maszynom. Lekarze mówili o jego bardzo ciężkim stanie. Ale Karol się nie poddał. Powoli, bardzo powoli, zaczęły dziać się małe cuda. Najpierw poruszył palcem. Potem lekko drgnęły powieki. A potem, uśmiechnął się. Powoli wraca. Te były chwile, które przywróciły mi wiarę. Zaczęły się miesiące żmudnej walki. Rehabilitacja, nauka mówienia, chodzenia, trzymania łyżki, nauka wszystkiego od początku. Z dnia na dzień coraz częściej widać było błysk w jego oczach, błysk życia. Ale choć to ogromny krok, nasza walka się nie skończyła. Karol wymaga intensywnej neurorehabilitacji w ośrodku w Krakowie.

Dlatego proszę, pomóżcie nam. Pomóżcie Karolowi znów wstać z łóżka, zrobić pierwszy samodzielny krok, przytulić naszego synka bez pomocy innych. Pomóż nam uwierzyć, że po tej tragedii jeszcze może być normalnie.

żona Karola i jego synek