Pomóżmy Karolince zrzucić kajdany autyzmu!

Karolinka rzadko spogląda w naszą stronę. Słowa „mamo” i „tato” nie padają z jej ust. Nasz dom przez długi czas wypełniała cisza, którą teraz przerywa krzyk naszej córeczki – zagubionej i przerażonej. Nie potrafimy patrzeć na cierpienie naszej małej dziewczynki. Musimy jej pomóc! Błagamy o Wasze wsparcie!

Już przed pierwszymi urodzinami Karolinki zauważyliśmy, że nie nawiązuje kontaktu wzrokowego. Niepokoiliśmy się jej rozwojem, jednak nie mieliśmy szansy, by pomóc jej od razu. Musieliśmy uciekać przed bombardowaniem w naszym kraju…

W Polsce, gdy córeczka miała prawie 2,5 roku, rozpoczęliśmy diagnozę. Trudno było przyjąć nam informację o autyzmie Karolinki. Przecież to diagnoza na całe życie! Na szczęście wiemy też, że w spektrum można funkcjonować dobrze, ale tylko dzięki stałej i intensywnej terapii…

Karolinka nie mówi, ani nie komunikuje się z nami w żaden sposób. Nie jest w stanie wyrazić swoich potrzeb, radości czy smutków. Nie potrafimy sobie wyobrazić niezrozumienia i osamotnienia, które towarzyszą jej każdego dnia… Krzyk rozpaczy wyrywa naszą córkę nawet z nocnego snu… A przecież jesteśmy tak blisko!

Jej rączki są tak słabe, że nie jest w stanie utrzymać widelca i zjeść samodzielnie posiłku. Córka zmaga się też z wybiórczością pokarmową i zaburzeniami sensorycznymi. Zwraca uwagę na inne dzieci, jednak nie nawiązuje z nimi interakcji. Nie potrafi. Cierpimy, gdy widzimy, że Karolinka może tylko przyglądać się zabawom innych, zawsze siedząc na uboczu…

Nigdy nie spodziewaliśmy się, że będziemy cieszyć się z tak małych rzeczy i że naszą codzienność zdominuje strach o przyszłość córeczki… Karolinka potrzebuje intensywnej terapii – zajęć ze specjalistami, którzy znajdą jej zagubione słowa, pomogą jej skomunikować się ze światem i jak najlepiej w nim funkcjonować. 

Prosimy, pomóżcie Karolince zrzucić kajdany autyzmu! Wasze wsparcie to dla nas ogromna szansa na to, że przyszłość naszej jedynej córki nie będzie pasmem niekończącego się cierpienia.

Rodzice