Patrzę na mojego już 6-letniego synka i do tej pory nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego już do końca życia będzie naznaczony piętnem choroby. Kaziu od urodzenia zmaga się z dziecięcym porażeniem mózgowym czterokończynowym, a także padaczką lekooporną. Każdy atak, boleśnie uświadamia mi, że osiągnięcie jakichkolwiek umiejętności, które mogłyby sprawić, że będzie odrobinę samodzielniejszy, jest prawie niemożliwe. 

Mimo intensywnej rehabilitacji spastyka i napady padaczki niszczą życie mojego synka. Widzę, ile bólu zadaje mu wykrzywiony kręgosłup. Koszmarny ból to jednak nie wszystko, problem ten uniemożliwia pionizację, która jest kluczowym elementem codziennej rehabilitacji.

Tak trudno patrzeć na cierpienie swojego dziecka i wiedzieć, że gdyby tylko miało  się nieskończoną ilość pieniędzy, jego życie byłoby łatwiejsze i mniej bolesne.

Obecnie, najpilniejszą potrzebą jest zoperowanie kręgosłupa. Sam rozległy zabieg chirurgiczny jest ogromnym obciążeniem dla nadwyrężonego przez padaczkę układu nerwowego. Dodatkowo, bez wprowadzenia rehabilitacji ruchowej zaraz po operacji, narazimy Kazia na postępujący zanik mięśni oraz powstawanie przykurczy powodujących ból i deformacje. Taką możliwość mamy jedynie w prywatnej klinice. 

Aby utrzymać efekt operacji, niezbędna jest intensywna i regularna rehabilitacja. Razem możemy dać Kaziowi dobrą i godną przyszłość, taką, na jaką zasługuje.

Rodzice Kazika - Emilia i Karol