Kochani,

dziękujemy za wszystkie dotychczasowe wpłaty, które są dla nas ogromnym wsparciem. Co nowego u nas? Na polecenie włoskiego szpitala zrobiliśmy z Kirą badania, które potwierdziły, że ja mogę być dawcą nerki dla córki. Po wysłaniu wyników do włoskiego szpitala Bambino Gesu dostałam odpowiedź, że lada dzień przyjdzie od nich kosztorys leczenia, czekam na ten dokument z niecierpliwością. 

Kira regeneruje się w domu po pierwszym nieudanym przeszczepie, ale w tym tygodniu znowu dostała drgawek, których nie było ich już 2 miesiące i z którymi myślałam, że już sobie poradziliśmy, a teraz neurolog musiał zwiększyć dawkę leków przeciwpadaczkowych. Martwię się bardzo, byle by doczekać wyjazdu do szpitala Bambino Gesu, żeby Kira już była pod opieką doświadczonych lekarzy i żeby już nie było kolejnych złych niespodzianek.

Kira coraz mniej je, a codzienny proces karmienia ciągnie się w nieskończoność i trwa u nas ok. 2 godzin. Córka jest nerwowa lub smutna i na dodatek ma bardzo słabe wyniki krwi, które nie chcą się podnieść, czas niestety działa przeciwko nam... Prosimy Was o dalszą pomoc. Wsparcie finansowe będzie nam bardzo potrzebne!

mama Kiry - Natalia 

Kochani,

wiele dramatycznych chwil miało miejsce u nas w ostatnich tygodniach... 26 sierpnia u Kiry ponownie zaczęły się drgawki, mieliśmy problem, żeby trafić do szpitala, w jednym nie było oddziału neurologicznego, odesłali nas do innego, gdzie nawet leków przeciwpadaczkowych nie mieli na miejscu...

Dzięki pomocy wolontariuszy sytuacje udało się opanować, a 3 września w piątek wieczorem dostałam telefon, na który wiele osób czeka latami - znalazł się dawca nerki dla Kiry. Był sygnał z kliniki Shalimova, że jest nerka dawcy, która idealnie pasuje Kirze we wszystkich badaniach zgodność. Decyzję musiałam podjąć natychmiast, zrezygnować z szansy na pełnię życia i czekać w kolejce obcego kraju, niepewny czas albo zakończyć cierpienie dziecka i przeprowadzić pilną transplantację i kontynuować później leczenie we Włoszech...

Po rozważeniu wszystkich "za" i ′′przeciw" zdecydowałam zaryzykować. Samochód zabrał nas z Kirą w nocy do szpitala, myśli rozrywały mi głowę, serce waliło, jak oszalałe. Poznaliśmy zespół lekarzy, szybko przeprowadzili badania, sto razy sprawdzali zgodność. Przygotowanie zajęło godziny, ponieważ przygotowanie lecznicze organizmu do nadchodzącej transplantacji to bardzo trudny i odpowiedzialny moment. O 2 w nocy rozpoczął się przeszczep, a dla mnie zaczęło się monotonne tykanie zegara, każda minuta wydawała mi się wiecznością w strachu i niepewności.

Operacja trwała 5 godzin, córeczkę przywieźli ciętą i z milionem rurek, ale najważniejsze, że przeżyła, operacja powiodła się! Bardzo się ucieszyłam, myślałam, że już wszystko będzie dobrze... Nawet nie mogłam sobie wyobrazić, co zacznie się dziać za kilka godzin, jaki horror przeżyjemy...

Dosłownie po kilku godzinach od operacji cewnik moczowy Kiry zaczął powoli krwawić coraz bardziej, zawołałam lekarzy i się zaczęło: pilne USG na intensywnej terapii, nie ma żylnego odpływu krwi, Kira natychmiast została z powrotem przeniesiona na salę operacyjną. Warianty tej sytuacji były różne, być może nerka nie była właściwie położona, gdzieś żyła została zaciśnięta, ale to, co zobaczyli lekarze nie mieściło się w głowie - przeszczepiona nerka była koloru śliwki, organizm córeczki zniszczył narząd w ciągu kilku godzin. Nerka była martwa i musiała być usunięta.

Kiroczka została zaszyta, sprowadzona na intensywną terapię, kiedy powiedziano mi o tym, co się stało, nie mogłam uwierzyć własnym uszom. Szansa na życie, która została nam podarowana przez los, rozpadła się w pył. Moja córka nie dostała zdrowej nerki, a przy tym straciła swoją, nawet chorą, która jednak przynajmniej jakoś pozwalała sama iść do łazienki, wyprowadzała płyn z organizmu. Zdaniem lekarzy przyczyna w chorobie genetycznej lub układzie odpornościowym Kiry. Dziś wypisali nas ze szpitala, teraz najważniejsza jest rehabilitacja Kiry.

Do tej pory jeszcze nie dostaliśmy wyników badań genetycznych, ale już nie mam złudzeń, że potwierdzi się choroba genetyczna... Za sam przeszczep na szczęście nie musieliśmy płacić, ale dużo pieniędzy wydałam na leki.

Obecnie desperacko szukam szpitala zagranicznego, który zgodzi przyjąć Kirę, przeprowadzi dokładne badania Kiry, pomoże dotrwać do kolejnego przeszczepu. Ale najbardziej boję się wyników badań genetycznych, bo nawet przy kolejnym udanym przeszczepie, skąd wezmę tak ogromne pieniędzy na leki, aby nie było odrzutu organu?

Jeśli choroba genetyczna potwierdzi się, a raczej się potwierdzi, to koszta się powiększą o sumę, którą potrzebujemy na leki. Nadal czekamy na odpowiedź z włoskiego szpitala, oni wcześniej dali nam jasno do zrozumienia, że nie podejmą żadnej decyzji bez wyników badań genetycznych.

Mimo ogromnych kosztów nie poddam się i dalej będę walczyć o życie Kiry, ona musi żyć! Proszę, pomóżcie mi ocalić córeczkę!

Mama

Kochani,

dziękujemy Wam za każdą przelaną złotówkę na rzecz Kiry. Niestety, stan mojej córki cały czas się pogarsza... Rano Kira jest bardzo opuchnięta, pełna płynów, bo nerki nie pracują. Tak bardzo się boimy, że doprowadzi to do strasznych konsekwencji (podobnie jak rok temu, kiedy doszło do obrzęku płuca, mózgu - straciła wtedy mowę, nie chodziła, nie jadła, nie połykała wody i przestała widzieć…).

Byliśmy na skraju śmierci, nie dawano jej szansy na przeżycie. Obecnie też los rzuca nam kłody pod nogi. Okazało się, że Białoruś zamknęła swoje granice i na ten moment nie ma możliwości, żeby tam podjąć leczenie. Równolegle jednak wysyłaliśmy zapytania do innych krajów i dano nam cień nadziei we Włoszech, gdzie są lepsi specjaliści i większe szanse na uratowanie maleństwa.

Żeby jednak tamtejsi lekarze mogli podjąć się leczenia, musieliśmy przesłać próbki krwi, żeby wykluczyć wadę genetyczną, która powoduje, że organ przeszczepiony się nie przyjmie. Niestety, na wyniki tych badań czeka się aż 2 miesiące (wtedy też otrzymamy kosztorys), przez co musimy się uzbroić w cierpliwość...

Nie oznacza to jednak, że możemy czekać bezczynnie. Koszty leczenia we Włoszech będą wyższe niż na Białorusi i mogą sięgać nawet 100 tys. euro. Dlatego w dalszym ciągu prosimy Was o pomoc i wsparcie! Tylko tak możemy ocalić córeczkę!

Mama

Dramatyczne wieści ze szpitala!

Malutka w ogóle nie chce jeść, przez 2-3 godziny próbuję ją nakarmić, a ona jedynie trzyma jedzenie w buzi i wypluwa. Widzę jak traci chęć do życia, nie chce się bawić, spacerować. Przez całe 12 godzin dializy codziennie Kira leży i patrzy na ścianę, nie ma sił, wygląda jak mokre kurczątko...

Córka bardzo szybko chudnie, widać wszystkie kości pokryte skórą. Rano Kira jest bardzo opuchnięta, pełna płynów, bo nerki nie pracują, bardzo się boje, że doprowadzi to do strasznych konsekwencji, tak jak rok temu, kiedy doszło do obrzęku płuc i mózgu. Córeczkę wtedy długo reanimowano, po czym nastąpił dramat. Kira nie mówiła, nie chodziła, nie jadła, nie połykała wody i straciła wzrok… Była na skraju śmierci, nie dawano jej w ogóle szans na przeżycie, tylko dzięki Bogu jeszcze żyje! Jeśli taka sytuacja się powtórzy, może dojść do najgorszego.

Prosimy Was o pomoc i ratunek. Bez wsparcia dobrych ludzi nie damy rady...