Moja córeczka, Kira urodziła się w zamartwicy, z poważnym niedotlenieniem. Byłam okrutnie przerażona i bałam się, że w każdej chwili usłyszę najgorsze...

Komplikacje zaprowadziły Kirę na oddział intensywnej terapii. To były najdłuższych 14 dni w moim życiu! Dzięki Bogu kryzys minął i dwa tygodnie później przeniesiono nas na oddział dziecięcy.

Problemy nie odstępowały nas jednak na krok. U Kiry zdiagnozowano mózgowe porażenie dziecięce. Jedyne co widziałam, to wózek inwalidzki... W poszukiwaniu specjalistów jeździliśmy po całej Ukrainie, praktycznie nie mieszkaliśmy w domu, ale nasza ciężka praca zaowocowała - Kira nauczyła się siedzieć, czołgać, chwytać, pojawiły się pierwsze słowa... Choć jej rozwój wciąż odbiega od tzw. normy i zawsze będzie zmagała się z ograniczeniami swojego ciała, to jednak jest szansa, by mogła być w przyszłości samodzielna i zaradna.

Zdecydowaliśmy się przyjechać do Polski ze względu na rehabilitację – jest na wyższym poziomie niż w Ukrainie. Dzisiaj mieszkamy w stolicy, co daje nam dostęp do najlepszych specjalistów. Dotychczasowe konsultacje budzą w nas ogromną nadzieję i radość. Lekarze i fizjoterapeuci widzą w niej ogromny potencjał. Przede wszystkim jej stan może się polepszyć i przy regularnym wspieraniu rozwoju Kira może zacząć chodzić! To najlepsze wieści jakie mogą usłyszeć rodzice dziecka z porażeniem mózgowym.

Za tym marzeniem, niestety stoją ogromne kwoty. Nasze oszczędności się kończą, nie przewidzieliśmy tak obiecujących prognoz. Stawką jest przyszłość i zdrowie naszej iskierki. Jedyną opcją jest nasza gorąca prośba o wsparcie. O danie szansy tej małej istocie na pokonanie własnych przeszkód.

Nie spodziewaliśmy się, że wyjazd do Polski okaże się dla Kiry takim przełomem. Mając świadomość takiej szansy, pragniemy o nią zawalczyć. Dla dobra naszego dziecka – to jest najważniejsze dla każdego rodzica.

Olesia, mama Kiry