Klara Kowalska, 28 lat

Mam na imię Klara i żyję w cieniu padaczki lekoopornej. Każdy dzień  to niepewność, czy nagły atak nie odbierze mi kolejnego kawałka mojego życia. W kwietniu 2022 roku poddałam się operacji mózgu – miał to być krok ku lepszemu, ku nadziei na życie bez ciągłego strachu. Niestety, los postanowił inaczej.

Podczas operacji doszło do uszkodzenia nerwów wzrokowych. Straciłam część wzroku, a lekarze nie pozostawiają złudzeń – z czasem stracę go całkowicie. Jakby tego było mało, usunięcie całego płata skroniowego spowodowało dramatyczne problemy z pamięcią i funkcjami poznawczymi. Nie poznaję ludzi, zapominam podstawowych rzeczy, czuję się, jakbym codziennie gubiła fragmenty siebie. To przerażające. Najgorsze jednak jest to, że napady nie ustąpiły. Wręcz przeciwnie – stały się jeszcze bardziej wyniszczające. Pojawiły się drgawki, których nigdy wcześniej nie miałam, a każdy atak zabiera mi kolejną cząstkę sił, kolejny promyk nadziei. Moja codzienność to ból, strach i bezradność. Mam orzeczenie o niepełnosprawności, ale życie z tyloma ograniczeniami jest niewyobrażalnie trudne. Nie proszę o wiele – tylko o możliwość lepszego funkcjonowania, o wsparcie w tej nierównej walce.

Każda pomoc to dla mnie szansa na godniejsze życie, na więcej dni, w których nie będę musiała się bać. Z całego serca dziękuję każdemu, kto zechce wyciągnąć do mnie pomocną dłoń. Wasze wsparcie to dla mnie nadzieja, że nie jestem sama.

Klara