Śmierć zagląda mi w oczy, a ja nie chcę umierać... Mam dla kogo żyć!

Choroba spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. Nie byłam na nią przygotowana…nikt chyba nie jest, zwłaszcza w wieku, w którym tak naprawdę życie dopiero nabiera tempa!

Pierwsze symptomy mojej choroby zaczęły się kilka miesięcy temu. Wizyty u lekarza zawsze dawały tę samą odpowiedź - niestrawność. Pomimo postawionej diagnozy, wdrożonego leczenia i lekkostrawnej diety mój stan się pogarszał… dolegliwości nie ustępowały, a wręcz przeciwnie nasilały się. Aż nadszedł moment, w którym ból był już nie do zniesienia…

Wtedy trafiłam do szpitala po raz pierwszy. Było to 2 miesiące temu. Dzień, w którym usłyszałam diagnozę, rzucił cień na moje plany i marzenia o przyszłości. Rozległy nowotwór w obrębie układu pokarmowego, nieoperacyjny. Ograniczone możliwości leczenia brzmią jak wyrok.

Jestem mamą 7-letniego Jasia, dopiero co się zaręczyłam i  planowałam wspólną przyszłość z mężczyznami mojego życia… RAK przewrócił wszystko do góry nogami. Lekarze twierdzą, że nie są w stanie mi już pomóc… Jednak nie poddaję się.

Moja rodzina i znajomi szukali za granicą klinik, które podejmą się operacyjnego usunięcia rozległego guza i dalszego leczenia, dając mi nadzieję. Przyjmie mnie najprawdopodniej Klinika w Heidelbergu, która zgodziła się podjąć skomplikowane leczenie, którego koszt wynosi minimum 65 000 €.

Wierzę, że mam jeszcze szanse na życie... że mój synek nie straci matki, a narzeczony przyszłej żony. Boję się, że gdy pomoc dla mnie będzie w zasięgu ręki, jedyną przeszkodą stanie się brak pieniędzy na leczenie. Dlatego proszę, nie zostawiajcie mnie samej! Chcę żyć, mam dla kogo!

Klem