W maju minęły 3 lata. 3 długie lata od chwili naszej tragedii, której nic tego nie zapowiadało... Dzień jak każdy inny. Mąż pojechał do pracy. Jak co dzień byłam z nim w kontakcie... Gdy wrócił do domu. Około godziny 17 zaczął nie wyraźnie mówić, był bardzo osłabiony. Namówiłam go, aby pojechać na pomoc doraźną. Lekarz powiedział, że podejrzewa udar mózg.

Stan męża stale się pogarszał. Dzień później zapadła decyzja o przetransportowaniu go do specjalistycznego szpitala. Zaraz później decyzja o operacji...

Właśnie wtedy wystąpił niedowład prawej strony ciała. Z mężem nie miałam kontaktu, stan się pogorszył. To był czwartek, w piątek zapadła decyzja o transporcie do Poznania. Po tygodniu mąż miał operacje, a po niej powikłania, niedowład prawej strony i utrata mowy.

Po dwóch tygodniach mąż próbuje coś powiedzieć – udaje się wymówić jedno słowo. Pomyślałam, że idzie ku lepszemu. Z tą nadzieję wracam do niego następnego dnia. Męża nie ma na sali, jest na padaniach, pada informacja od pielęgniarki. Pytam, co się dzieje. Proszę czekać.... Gdy pojawia się lekarz... Informuje mnie, że mąż przeszedł zator płucny i zawał serca.

To wszystko trwało miesiąc. Mijają 3 lata, a ja pamiętam, jak by to było dziś. Po dwóch latach mąż dostaje drugiego udaru... 

Wygraliśmy bitwę, dalej do wygrania mamy wojnę... Wojnę o sprawność, o przyszłość, o plany!

Krzysztof potrzebuje regularnej specjalistycznej opieki, przyjmowania leków... To wszystko kosztuje krocie.

Proszę, pomóż nam!

Żona Krzysztofa