Malwina została koszmarnie poparzona❗️Pomóż jej wrócić do zdrowia!

Aktualizacje

• 3 lipca 2024

  Nowe wieści od Malwiny, która uległa poparzeniu. Pomóż!

  Przez ostatnie miesiące działo się bardzo dużo. Za mną naprawdę wiele trudnych dni. Cały czas walczę z konsekwencjami wypadku, w którym doznałam okrutnych poparzeń. Ponownie proszę Was o wsparcie!
  
  W czerwcu przeszłam operację w celu zamknięcia kolostomii i przywrócenia ciągłości jelit. Na blok zabrano mnie około godziny 9, a na salę wróciłam dopiero przed 17! Operacja była bardzo poważna, z wysokim ryzykiem śmierci... Trwała ponad 5 godzin!

  

  Wszyscy w szpitalu byli bardzo zaangażowani. Długo zastanawiali się, gdzie mają się wbić, żeby mnie uśpić. Moje ciało jest w bliznach na 90% powierzchni, a pod skórą i wewnątrz jest jeszcze mnóstwo zrostów...

  Byłam przerażona, gdy w trakcie jednego dnia musiałam mieć założony cewnik do kręgosłupa (w celu podania znieszczulenia), cewnik moczowy i odbytniczy, dren wychodzący z brzucha i wiszący do ziemi z workiem, sporo opatrunków na brzuch. Do tego doszło jeszcze wkłucie centralne w szyi do podawania leków i pobierania krwi, a na stopie zwykły wenflon, tak w razie W.

  Zdjęcie nieodpowiednie dla osób wrażliwych Kliknij tutaj, żeby je wyświetlić

  Jestem w szpitalu już 10 dni. Niestety występuje u mnie stan zapalny oraz ropiejące rany brzuszne (bo tworzą się zbiorniki ropne). Dostaję antybiotyki, ale Bóg jeden wie, co będzie dalej. Bardzo mi ciężko znów leżeć albo czekać na kogoś, kto umożliwi mi wstanie i spacer. I to ciągłe cierpienie, poty i zarwane noce...

  Tak, pamiętam, że po deszczu wychodzi słońce. Ale "tradycyjny, łatwy" pacjent wyszedłby do domu po 4 dniach. Staram się jakoś sobie radzić. Przychodzi do mnie prywatnie fizjoterapeutka, odwiedza mnie rodzina, znajomi, żeby mi pomagać i wesprzeć dobrym słowem. Dzieci są u dziadków i mimo świetnej zabawy i większej wolności niż w domu, martwią się okropnie i płaczą.

  

  To na pewno nie jest moja ostatnia operacja. Dalej mam przepuklinę brzuszną, ale zabieg jest planowany dopiero na przyszły rok. 

  W przeciągu ostatnich miesięcy wydarzyła się jeszcze jedna ważna rzecz. Na dzień dziecka wybrałam się tylko z mężem nad morze. Wiedziałam, że zanim znów położę się na szpitalnej sali, muszę odzyskać to, co miałam dotychczas – normalne życie. Udało mi się pokazać obcym ludziom bez odzieży uciskowej! I nikt nie umarł, byli mili, nie było sensacji, czy odrzucenia. A do tego udało mi się pierwszy raz pochodzić po nadmorskiej plaży, po wodzie i piasku! Była to dla mnie świetna fizjoterapia. Dodatkowo miałam okazję popływać w basenie. Pierwszy raz od ponad 3 lat! Odważyłam się, przygotowywałam do tego pół roku. Okazało się, że nie zapomniałam, jak się pływa. Mąż był zawsze przy mnie i mi pomagał na każdym kroku.
  
  Mam nadzieję, że pomęczę się jeszcze kilka dni i już będzie dobrze. Wierzę, że nic nie pęknie i wszystko zacznie się goić. Dziękuję za Wasze wsparcie i proszę, bądźcie ze mną dalej!
   
  Pozdrawiam serdecznie, Malwina Nykiel

• 29 lutego 2024

  Walka z poparzeniami się nie kończy. Proszę o wsparcie!

  Od wypadku, w którym poparzone zostało 70% mojego ciała, minęło już ponad 2,5 roku. Marzę o tym, żeby ten koszmar był już za mną, żebym mogła normalnie funkcjonować. Co chwilę jednak łapię się na tym, że mój organizm dalej jest osłabiony i, że potrzebuję pomocy. Proszę o wsparcie w mojej dalszej walce!
  

  Niestety mój stan zdrowia nie pozwolił na przeprowadzenie operacji zamknięcia stomii i przywrócenia ciągłości jelit jesienią zeszłego roku. Operacja czeka mnie w czerwcu. Wtedy też zostanie zszyta przepuklina na brzuchu. Dopóki nie przejdę zabiegu, trudno będzie mi coś podnieść, ukucnąć, uprawiać jakiś sport. Mój stan się jednak poprawia.

  

  Do momentu operacji muszę intensywnie pracować nad swoją sprawnością. Mam dużo terapii blizn, igłowanie, terapie manualne, masaże lecznice. Korzystam z pomocy osteopaty. Za wszystko muszę płacić, bo to skomplikowane formy terapii, często niedostępne w ramach NFZ. 

  Sporym obciążeniem finansowym jest też zakup specjalnej odzieży na blizny pooparzeniowe. Muszę ją często wymieniać, ponieważ rozciąga się i zużywa. To moja "druga skóra". 

  Dzięki Waszemu niesamowitemu wsparciu udało się wyremontować toaletę. Mogę z niej teraz korzystać bez obawy o to, że coś mi się stanie, że się przewrócę.

  

  Marzę o tym, żeby wrócić do tańca. Mąż obiecał mi, że gdy będę już gotowa, pójdzie ze mną na kurs. Spróbujemy podjąć to wyzwanie wkrótce, mam nadzieję, że mój stan zdrowia pozwoli mi na kontynuowanie lekcji. To dla mnie najlepsza terapia – psychiczna i fizyczna!

  Wypadek zabrał mi już wiele miesięcy życia. W tym roku z pewnością nie wrócę do pracy. Chciałabym móc już normalnie żyć, ale przede mną jeszcze długa droga. Proszę o wsparcie w jej przebyciu!
  
  Malwina

  Czytaj dalej
• 25 lipca 2023

  Najnowsze wieści od Malwiny!

  Na wstępie z całego serca chciałam podziękować Wam za dotychczasowe wsparcie, które pomoże mi walczyć z tragicznymi skutkami poparzenia! 
  
  Moja codzienna walka trwa. W październiku idę kolejny raz do szpitala, tym razem na wyczekiwany przeze mnie zabieg zamknięcia stomii, przywrócenie ciągłości jelit i zszycie przepukliny brzusznej. Czeka mnie ciężki czas – mnie i moją rodzinę. 

  

  
  Pierwszy raz od dwóch lat chciałabym wyjechać z mężem i dziećmi na kilka dni, wypocząć, a przy okazji wziąć udział w rehabilitacji, fizjoterapii i zajęciach usprawniających. Taki czas jest nam bardzo potrzebny, bo od poparzenia życie mojej rodziny, moich dzieci, kręci się wokół mnie. Zoja i Hieronim zapomnieli o beztroskim dzieciństwie. Chciałabym, by choć na chwilę do tego wrócili... 
  
  Niedawno byliśmy w Łodzi, bym mogła zamówić nowe ubrania uciskowe. Nabieram już coraz większej sprawności. Profesor, który mnie operuje, skierował mnie do dietetyka i fizjoterapeuty, żebym się maksymalnie, jak to możliwe usprawniła i schudła przed operacją – przybrałam na wadze po wypadku. 
  
  28 czerwca minęły dwa lata od mojego wypadku. Postanowiliśmy zrobić z tego dnia komedię, a nie tragedię. Ja byłam w zupełnej rozsypce i dolinie. Rodzina zabrała mnie do restauracji – pierwszy raz byliśmy w prawdziwej restauracji we 4, ja bez wózka inwalidzkiego. Stworzyliśmy piękne wspomnienie, by odegnać traumę tego dnia... 

  Ze względu na tragiczny stan skóry, musiałam wymienić wszystkie tekstylia w domu na materiały naturalne, mniej podrażniające. Wszystkie stare ręczniki i pościele razem z dziećmi zawieźliśmy do schroniska dla psów w Poznaniu. Psiaki były szczęśliwe i my z dziećmi również.

  Pozdrawiam ciepło i dziękuję, że wciąż jesteście ze mną!
  
  Malwina

  Czytaj dalej