Mimo wrodzonej wady serca Marcel był aktywnym chłopcem. Jego życie nie składało się tylko i wyłącznie z wizyt w szpitalu. Co roku jeździł na konsultacje, a na co dzień chodził do szkoły, miał przyjaciół, jeździł na rowerze. Spokojna, młodzieńcza rzeczywistość, którą zburzyła jednak operacja.

Gdy Marcel wszedł w wiek nastoletni, zaczęły się problemy z nadciśnieniem i zawrotami głowy. Wcześniej nie odzywały się żadne takie dolegliwości. Lekarz zdecydował się na koarktację aorty z wszczepieniem stentu, czyli specjalnej rurki udrażniającej naczynia krwionośne. Operacja się udała, byliśmy spokojni. Szykowaliśmy się na powrót do normalności. Jednak ona nie była nam pisana.

Mój syn obudził się sparaliżowany, nie mógł mówić, ani się ruszać… Ciężko sobie wyobrazić, co czuł on sam, gdy nas zalewała fala zimnego z przerażenia potu. To on był uwięziony w ciele, to on przeżywał największy koszmar.

Po rezonansie i tomografie komputerowym dostałam potwierdzenie, że doszło do udaru. Lekarze nie dawali żadnych szans na pełną sprawność. Ten brak nadziei pogrążał jeszcze bardziej. Wiedziałam, że muszę być przy synu, muszę go wspierać, mobilizować, dodawać otuchy. Tylko w ten sposób możemy cokolwiek zdziałać.

Przez 6 tygodni Marcel był intensywnie rehabilitowany, zaczął chodzić, mówić. Wróciliśmy do domu. Rehabilitacja musi trwać jeszcze dobre dwa lata i aby przyniosła efekty, zajęcia powinny odbywać się codziennie. Obecnie mogę synowi zapewnić rehabilitację 3 razy w tygodniu, niestety to o wiele za mało… Wiem, jak ważna jest sprawność w tak młodym wieku. Najbliższe miesiące rzutują na całą przyszłość Marcela.

Bardzo proszę o pomoc. Do założenia zbiórki zmobilizowali mnie nauczyciele ze szkoły Marcela. Wspólnie wierzymy, że na ziemi są dobrzy ludzie, którzy nas wspomogą. Bądź naszym aniołem! 

Agnieszka, mama