Świat wypełniam kolorami. Wy możecie wypełnić mój!

Minęło już ponad 20 lat od wypadku, który całkowicie odmienił moją codzienność. Przez ten czas zrozumiałam, że nasze życie bywa równie nieobliczalne i delikatne, co chwila, w której pędzel muska płótno. Niestety, nawet jeśli jesteśmy wystarczająco ostrożni i dokładni, nie potrafimy przewidzieć wszystkiego…

Latem 1992 roku jechaliśmy samochodem do teściowej - ja, siostra, mój mąż i nasze kilkuletnie córeczki. To miał być wspaniały dzień, spędzony w rodzinnym gronie. Stało się jednak inaczej. Nagle, na prostej drodze, w pojeździe zepsuł się układ kierowniczy. Nie dało się już nic zrobić. Auto zaczęło skręcać w lewą stronę i nie było ratunku…

Gdy obudziłam się w szpitalu, miałam przez chwilę wrażenie jakbym wybudziła się z głębokiego i długiego snu. Otworzyłam oczy i powitała mnie biel sufitu. Nie mogłam przekręcić szyi przez usztywnienie. Pamiętam, że lekarz badał moje nogi, kolana, uda, pytając czy coś czuję. Czułam dopiero swoje ramiona… Każdy z nas doznał poważnych obrażeń. Lilka miała złamaną nogę, mąż kręgosłup, na szczęście bez uszkodzenia rdzenia. Ja nie miałam tyle szczęścia. Stwierdzono u mnie złamanie kręgosłupa w odcinku szyjnym z przemieszczeniem. 

Mogłam się wtedy poddać, mogłam stwierdzić, że to, co nas spotkało było zbyt przerażające, mogłam utknąć w punkcie, w którym wydaje się, że nie ma wyjścia i zrezygnować, a później już nigdy się po tym wszystkim nie pozbierać. Dzisiaj dziękuję, że tego nie zrobiłam, lecz miałam dość siły, by zawalczyć o to, co przyszło później...

Odnalazłam w sobie pasję - maluję ustami obrazy olejne, tworzę autorskie wiersze, udało mi się również napisać i wydać własną książkę - „Dwie sekundy, które zmieniły moje życie”. Zabawa z czwórką ukochanych wnucząt sprawia mi nieopisaną radość. Mąż i córki opiekują się mną codziennie, dają tak wiele wsparcia, którego nawet nie potrafię opisać słowami. 

Na tym właśnie polega przewrotność losu, że każde przykre momenty mają też swoje drugie oblicze. Może gdyby nie wypadek, który zdarzył się tyle lat temu, nie odkryłabym w sobie tak wielkiej pasji do tworzenia. Tego, „co by było gdyby…”, już nigdy się nie dowiem. Wiem jednak, że każdego dnia mogę dawać z siebie wszystko, toczyć tę bitwę, nie będąc na przegranej pozycji. 

Malowanie to moja prawdziwa odskocznia, świat, w którym codziennie się zatracam, który tak wiele dla mnie znaczy. Rok po wypadku udało mi się pojechać na turnus rehabilitacyjny, a w 1995 roku trafiłam również na turnus artystyczny. To właśnie tam poznałam fantastycznych ludzi i zakochałam się w malarstwie olejnym.

Od momentu wypadku obserwuję świat z perspektywy łóżka i wózka inwalidzkiego. Dziś zwracam się do Was z ogromną prośbą w zbieraniu środków na nowy wózek oraz samochód. Mój obecny sprzęt ma już 25 lat i wymaga wymiany - tylko dzięki wózkowi mogę się przez cały rok przemieszczać po domu, a latem „gonić” się z wnuczętami po ogrodzie. Drugą ważną dla mnie sprawą jest samochód, do którego mogę wjechać wózkiem. To moje okno na świat, dzięki któremu mąż może zawieźć mnie do lekarza, czy znajomych. Będę bardzo wdzięczna za każde okazane wsparcie!

Więcej o historii Marioli: 

https://dziendobry.tvn.pl/a/sila-jest-kobieta-wypadek-samochodowy-nie-zamknal-jej-na-swiat-sparalizowana-od-ramion-w-dol-zaczela-malowac-ustami (otwiera nową kartę)

https://poznan.wyborcza.pl/poznan/51,36001,22575482.html?i=0 (otwiera nową kartę)