Proszenie o pomoc nigdy nie było łatwe, ale nigdy nie było też aż tak trudne... Każde słowo, które tu piszę, jest potwornie ciężkie, ten ciężar niemal przygniata mnie do podłogi, ale wiem, że nie mam innego wyjścia. Że muszę walczyć o swoją przyszłość, a samotna walka skazana jest na porażkę. 

Jeszcze rok temu byłem zupełnie innym człowiekiem, i nagle wszystko się zmieniło. Najpierw amputacja, z którą strasznie ciężko było mi się pogodzić, a później... Zastrzyk, podany w kręgosłup sprawił, że zostałem sparaliżowany od pasa w dół. Mogłem albo się załamać i poddać, albo walczyć o życie, które mi zostało. I walczyłem. Intensywna rehabilitacja dała świetne rezultaty, na tyle świetne, że jestem w stanie poruszać się na wózku sam. Problemy zaczynają się, kiedy chcę wyjść z domu. Mieszkanie stało się moim więzieniem. A kręte i wąskie schody przeszkodą nie do pokonania. Mam jeszcze wiele do zrobienia. Chciałbym wiele zrobić, ale dziś proszę - pomóż mi!